نسرین پورهمرنگ – «هشتاد سال داستان کوتاه ایرانی» به همت تاریخ‌نویس ادبیات ؛ حسن میرعابدینی به چاپ ششم رسید. در این کتاب مولف کوشیده بهترین نمونه‌های داستانی از نویسندگان سالهای 1300 تا 1380 را به همراه شرح حالی از نویسندگان داستان‌ها و سبک نگارشی شان بهخواننده ارائه دهد.
نسرین پورهمرنگ – «هشتاد سال داستان کوتاه ایرانی» به همت تاریخ‌نویس ادبیات ؛ حسن میرعابدینی به چاپ ششم رسید. در این کتاب مولف کوشیده بهترین نمونه‌های داستانی از نویسندگان سالهای 1300 تا 1380 را به همراه شرح حالی از نویسندگان داستان‌ها و سبک نگارشی شان بهخواننده ارائه دهد. مولف کار پژوهشی خود را در 2 جلد ارائه داده است و در جلد نخست که به اثار داستان نویسان سالهای 1300 تا 1360 می‌پردازد نمونه‌های متفاوتی از آثار این داستان نویسان را نیز به خواننده ارائه می‌دهد تا تفاوت سبکی این نویسندگان بر خواننده آشکار شود. جلد دوم این مجموعه نیز فاصله‌ی سالهای 1360 تا 1380 را دربرمیگیرد. عابدینی در پیشگفتار این کتاب آورده است:در این مجموعه مضمون‌ها و صناعت‌های نگارشی متفاوتی دارند که می‌توانند معرف گرایش‌های مختلف داستاننویسی ایران (بین سالهای 1300 تا 1360) باشد. پس از آوردن دو داستان از صادق هدایت (داش آکل) و بزرگ علوی (گیله‌مرد) در میان‌پرده 1 می‌نویسد: جمالزاده، هدایت و علوی، به عنوان آغازگران داستاننویسی جدید ایران، کوشیدند فرم ادبیِ «داستان کوتاه» را به جامعه بشناسانند و آن را با مقتضیات زبان فارسی هماهنگ کنند. حکایت‌های کوتاه –برخلاف افسانه‌های بلند منثور- در سنت ادبی کلاسیک ما جایگاه در خور توجهی داشتند. سالهای پس از جنگ دوم جهانی و سقوط دیکتاتوری رضاشاه، سالهای رواج و محبوبیت داستان کوتاه است. به گفته ی نویسنده، چوبک، گلستان و آل احمد نمایندگان اصلی حرکتی بودند که در این سال‌ها، داستان کوتاه را به یکی از شاخه‌های تنومند ادبیات معاصر تبدیل کرد. اینان در فضایی که با ظهور پیشگامانی چون جمالزاده، هدایت وعلوی به وجود آمده بود پرورش یافتند، اما هر یک صدای خاص خود را پیدا کردند و بر نسلی از خوانندگان تأثیر گذاشتند. اینان که به نوآوری در ادبیات می‌اندیشیدند، برای بازتاب دادن ابعاد تازه واقعیت –به قول همینگوی- «درگیرِ کارِ تمام‌وقتِ نثرنویسی» شدند. آنان داستان را از درون‌گرایی روان‌شناختی آثار هدایت و علوی به سوی ترسیم روابط عینی متمایل کردند. جلد نخست کتاب «هشتاد سال داستان کوتاه ایرانی» با آثاری از هوشنگ گلشیری، شمیم بهار، محمود دولت‌آبادی، جمال میرصادقی، گلی ترقی، مهشید امیرشاهی، حسن تهرانی، شهرنوش پارسی‌پور،علی اشرف درویشیان ، احمد محمود، نادر ابراهیمی و… به پایان می‌رسد. در جلد دوم این مجموعه منتخبی از داستانهای منتشر شده از داستان نویسان ایرانی در داخل و خارج از کشور طی 2 دهه‌ی اخیر گردآوری شده است. میرعابدینی درباره‌ی روند داستاننویسی ایرانیان مهاجر می‌نویسد: داستانهای کوتاهی از ایرانیان مهاجر – به ویژه تا نیمه دهه‌ی هفتاد- در نقاط مختلف جهان و از نظرگاه‌های فکری و ادبی گوناگون نوشته شده است. در نخستین داستان‌ها، حضور «خاطره» چشمگیر است: مسائل خانوادگی، در به دری‌های ناشی از فعالیت سیاسی، عشق‌های ناکام، و… کم کم که مهاجر در محیط جدید جا می‌افتد، آرامشی می‌یابد و زبان می‌آموزد، به مسائل تازه‌تری می‌پردازد. می‌کوشد از سویی پیوند خود را با ادبیات و فرهنگ ملی حفظ کند و از سویی آموخته‌های خود را از فرهنگ جهانی در آثارش متبلور سازد. وی در ادامه می‌افزاید:« ادبیات داستانی امروز دوره بحرانی رشد خود را می‌گذارند. این رشد، عوارض خاص خود را هم دارد؛ مثلا با داستانهای متعددی مواجه می‌شویم که ظاهرا نو و تجربی‌اند، در حالی که نوع نگاه نویسنده آنها به زندگی نو نشده و کهنه مانده و ترکیب ناهماهنگی از نگاهی قطعیت‌اندیش در قرمی قطعیت‌گریز پدید آورده است.» جلد دوم این کتاب با داستان‌هایی از علی خدایی، جعفر مدرس صادقی ، بهنام دیّانی ، زویا پیرزاد ، بیژن نجدی ، شهلا پروین‌روح، حسین مرتضائیان آبکنار، احمد اخوت ، شهلا شفیق، بهرام مرادی و … به پایان می‌رسد. پیش از این نیز یکصد سال داستان نویسی در ایران از همین مولف به بازار کتاب عرضه شده بود.
ذخیره نام، ایمیل و وبسایت من در مرورگر برای زمانی که دوباره دیدگاهی مینویسم.
