دستان «مهر» برای نظام آموزشی ایران خالی است

   هاتف‌خبر– روزهای پایانی تابستان را سپری می‌کنیم و از آغازین روز هفته‌ی آینده، همزمان با شروع فصل پاییز و فرا رسیدن ماه مهر، مراکز آموزشی کشور بازگشایی می‌شوند تا یکبار دیگر کودکان، نوجوانان و جوانان به مدرسه‌ها و دانشگاه‌ها بازگردند و فصلی از کار و تلاش آموزشی شروع شود.
اما نظام آموزشی ایران چه در بخشهای نرم‌افزاری و چه در بخشهای سخت‌افزاری و در واقع سازه‌ها و فضاها و امکانات آموزشی با تنگناهای بیشمار روبه رو است. این تنگناها سال به سال نیز افزوده شده و با اینکه دولت در سالهای گذشته کوشیده تا با کاستن از دوره‌های آموزشی رایگان، بار آموزش را بیشتر بر دوش مردم بگذارد، تا خانواده‌ها با وجود تنگدستی خود هزینه‌ی آموزشی فرزندانشان را نیز برعهده بگیرند، اما با وجود بر این باز هم نتوانسته در دیگر بخشها که به اصطلاح همان فراهم ساختن زیر‌ساختها و امکانات اولیه برای آموزش فرزندان این سرزمین است، تلاش کافی به عمل آورد.
حدود یكمیلیون آموزگار و 12 و نیم میلیون دانش‌آموز تا چند روز دیگر سال تحصیلی جدید را در 105 هزار مدرسه جشن می‌گیرند اما توزیع نامناسب نیروی انسانی و توزیع نامناسبتر مدارس همچنان باقی است.
همین توزیع نامناسب سبب شده است تا در بسیاری از شهرها و روستاهای کم برخوردار، کودکان فرصتی برای جشن گرفتن سال آموزشی جدید نیز نداشته باشند.
نبود مکانهای آموزشی مناسب و کلاسهایی با استانداردهای ولو بسیار پایین، سبب شده است تا شاهد شادی و هیجان شروع سال تحصیلی در بسیاری از کودکان این مرز و بوم نباشیم. محدودیت منابع مالی وزارت آموزش و پرورش، کمبود نیروی انسانی مجرب، بی‌انگیزگی معلمان توانمند برای حضور در مناطق محروم، نبود فضاهای ورزشی، کم‌بودن امکانات اولیه‌ی آموزشی، … و ده‌ها مشکل دیگر، درس خواندن و سواد‌آموزی را در کشورمان با چالشهای جدی روبه‌رو ساخته است.
معضل مدارس فرسوده و استیجاری نیز بخشی دیگر از مشکل آموزشی مدارس کشور را تشکیل می‌دهد. در مناطق روستایی بسیاری از کودکان از راه‌های مناسب برای رفت و آمد برخوردار نیستند. حتی نداشتن میز و نیمکتهای مناسب و تخته سیاه‌های استاندارد نیز درس خواندن را با رنج همراه ساخته است.
حالا در کنار همه‌ی اینها کیفیت نامناسب کتابهای آموزشی که در سالهای گذشته بارها و بارها تغییر کرده‌اند و هیچگاه نیز از کیفیتی درخور نظام آموزشی کشوری با پیشینه‌ی فرهنگ و تمدن دراز برخوردار نشدند را باید به معضلات نظام آموزشی ایران اضافه کرد.
مسوولان کشور ما همان اندازه که در بی‌مخاطب ساختن رسانه‌ی رادیو و تلویزیون در این کشور از تبحر برخوردار بودند، در بی‌کیفیت ساختن کتابهای آموزشی نیز از همان اندازه توانمندی و مهارت برخوردار بوده‌اند.
نگاه کلیشه‌یی و سیاست‌زده به محتوای کتابهای درسی، این منابع اصلی آموزشی را از تاثیرگذاری لازم و کافی ناتوان ساخته و کودکان و نوباوگان این سرزمین را بیگانه از هویت و پیشینه‌ی تاریخی این سرزمین ساخته است.
جالب است که مسوولان محترم دست‌اندرکار نهادهای آموزشی آنگاه از روند رو به افزایش رسوخ فرهنگهای بیگانه در کشور ابراز نگرانی می‌کنند و در نهایت همه‌ی تقصیرها را یا متوجه دیش‌های ماهواره می‌سازند و یا متوجه رسانه‌های داخلی که به اصطلاح رسالت خود را به نحو احسن به انجام نرسانده‌اند.!!!!
بر اهل فکر و ناظران امور اجتماعی به خوبی روشن است که اینگونه فرافکنیها راه به جایی نمی‌برد و گرهی از کار فرو بسته‌ی نظام اموزشی ما باز نمی‌کند.
پیشبرد نظام آموزشی و بهره‌گیری مثبت از نتایج آموزش فرزندان این سرزمین، نیازمند همت و اندیشه‌های والایی است که غنای فکری خود را از پیشینه‌ی تمدن و فرهنگ کهن این سرزمین گرفته باشند.
باد به پرچم بودن و سیاسی‌بازی در نظام آموزش نه تنها راه به جایی نمی‌برد که سرمایه‌های مادی و معنوی این سرزمین کهن و باستانی را روز به‌روز با فرسایش و محو شدن روبه رو خواهد کرد.
در چنین شرایطی نمی‌توان انتظار داشت که فرا رسیدن ماه «مهر» که همواره در تاریخ کهن این سرزمین سرشار از نشاط و شور و آموزندگی بود، برای سرمایه‌های انسانی این کشور پر از خیر و برکت باشد.
در شرایط امروز کشور، دستان همیشه مهربان و گشاده‌ی «مهر» برای فرزندان این سرزمین خالی است. این دستان خالی نیازمند پُر شدن است. با سیاستهایی که معطوف نیازهای داخلی این کشور است، با صداقتی که برخاسته از وفاداری به عهد و قرار با ملت در وعده‌گاه‌های انتخاباتی است و با بینش روشنی که پیشینه‌ی فرهنگ و تمدن این سرزمین کهن را دشمن خود نمی‌داند.