کاری بزرگ و سایتهایی کوچک

هاتف‌نیوز – سیدحسین ضیابری سیدین – برنامه‌ی دلنشین و زیبای «کارناوال نمایشی روز رشت» را برنامه‌یی ضد ارزشی و منحرف نشان دادند و مغرضانه بر این قلب واقعیت خندیدند.
کارناوال بزرگ نمایشی «روز رشت» که با 50 اجرای متفاوت از 42 گروه نمایشی رشت تشکیل شده بود آنقدر دوام و قوام داشته و دارد که با سخنان تحریف‌گونه‌ی برخیها که با شهردار رشت و مدیریت شهری خصومتهایی بعضاً شخصی دارند – که تقریباً همگان آگاهند- از رنگ و رو نمی‌رود و جایگاه خود را در دلهای شهروندان این شهر به خوبی باز کرده است.
بدتر از آن موضعگیریهای برخی افراد دخیل در این ماجرا بود که به دنبال سایتهای جریانساز، به راه افتادند و این نمایش زیبای مردمی را «لکه‌ی ننگ» بر دامن شهر عنوان کردند و حتی برخیها به گناه ناکرده اعتراف کرده و معذرت‌خواهی نیز نمودند.
اما واقعیت امر آن است که در این 50 نمایش مختلف که شامل گونه‌های مختلف نمایشی بوده حتی برنامه‌های مذهبی همچون تعزیه و شبیه‌خوانی و… نیز اجرا شد که ناجوانمردانه نادیده گرفته شد، بسیاری از اجراها برای کودکان بود که سخنی از آنها به میان نیامد و شاید تنها یکی دو نمایش از 50 اجرای این روز مربوط به کاشت، داشت و برداشت برنج بوده که ممکن است با برخی حرکات موزون همراه بوده و این نمایشها هم بارها و بارها در آیینها و برنامه‌های مختلف با حضور مقامات استانی و کشوری برگزار شده و آب از آب تکان نخورده است، حالا چه اتفاقی افتاده که برگزاری این نمایشها در شهر رشت مساله‌ساز شده؟ پرسشی است که این حضرات بایستی پاسخ دهند.
موضوع دیگر اینکه در این بین پای شبکه‌های خارج از کشور و به اصطلاح آنسوی آب هم به میان آمد که نقل برخی از موارد را حمایت جانانه‌ی آنها از این «لکه‌ی ننگ» تعبیر کرده‌اند. پرسش اساسی آن است که آیا این نخستین باری است که یک خبر از داخل کشور به رسانه‌های آنسوی آب می‌رسد؟ آیا نقل هر خبر از رسانه‌های آنسوی آب این معنی را می‌دهد که کار انجام شده‌ی ما دچار مشکل بوده است؟ آیا خود ما در اینسوی آب از رسانه‌های بیگانه نقل قول نمی‌کنیم؟ آیا همه‌ی خبرهایی که ما بازتاب می‌دهیم مربوط به سایتها و خبرگزاریهای داخل کشور است؟
در نگاهی به خبرهایی که همین هوچیگران بازتاب می‌دهند می‌توان رد پای بسیاری از خبرهای خبرگزاریهای خارج کشور را به طور آشکار مشاهده کرد. آیا درج این خبرها را بایستی نشانه‌ی همسویی و همرایی آنها با خبرگزاریهای خارجی دانست؟
اصولاً کار رسانه‌های گروهی برداشت خبری از سایتها و خبرگزاریهای گوناگون است و لزوماً این اقدام مذموم و ناپسند نیست اما اینکه ما بیاییم و مسائل و موارد را طوری جلوه‌ دهیم که نشان دهد اتفاقی غیرمنتظره، خلاف شرع و قانون در کشور و یا شهرمان رخ داده این خبرسازی و جریانسازی خود به نوعی حرکت در جهت خواست رسانه‌های بیگانه و بوقهای تبلیغاتی است که همواره خصومت و عناد آنها با مردم ایران مشخص شده است.
انتظار این بود که در برنامه‌های «هفته‌ی رشت» که سرگل همه‌ی آنها «اجرای کارناوال بزرگ نمایشی» در روز 12 دی ماه بود رسانه‌های گروهی با دیدگاهی مثبت به شور و نشاطی که در تک تک افراد شرکت‌کننده در این برنامه ایجاد شده بود، اشاره می‌کردند و تنها به نکات ریز منفی ماجرا نمی‌نگریستند.
مگر نه این است که جامعه‌ی ما نیازمند «امید به زندگی» «نشاط» و «پویایی» است؟ آیا این رسانه‌ها یکبار هم شده از خود پرسیده‌اند که چگونه بایستی این امید و نشاط را در جامعه ایجاد و زنده کرد؟ بهانه‌هایی همچون «روز رشت» یکی از چنین روزها بوده، هست و خواهد بود.