هاتف خبر – محمد عین اله زاده – طرح قرنطینه کردن کشور فتوکپی است که اصلاً برابر با اصل نیست. امروزه در این کره خاکی با توجه به شیوع و گسترش روزافزون و فراگیری ویروس مرگبار کرونا و آمار تکاندهنده مرگ و میرهای ناشی از آن کمتر کسی پیدا می شود که با قرنطینه کردن
هاتف خبر – محمد عین اله زاده – طرح قرنطینه کردن کشور فتوکپی است که اصلاً برابر با اصل نیست. امروزه در این کره خاکی با توجه به شیوع و گسترش روزافزون و فراگیری ویروس مرگبار کرونا و آمار تکاندهنده مرگ و میرهای ناشی از آن کمتر کسی پیدا می شود که با قرنطینه کردن جامعه به عنوان بهترین و موثرترین و کارآمدترین روش برای مقابله و مهار ویروس کرونا و قطع زنجیره این بیماری مهلک مخالفت داشته باشد اما روش و پیش نیازهای اجرایی کردن این طرح با پرسشهای همراه است. برای نمونه زمانی که ستاد مبارزه با کرونا دستور می دهد رفت و آمدها به شهرهایی که قرمز اعلام نموده اند، باید قطع شود آیا به این امر مهم توجه شده است این شهرهای قرمز اگر مراکز استانها باشند برای بیمارانی که برای ادامه درمانشان و یا اشخاصی که به طور اتفاقی بیمار می شوندچه تمهیداتی اندیشیده شده است؟ آیا تعداد آمبولانسهای کشور جوابگوی نیازهای جامعه هست؟ در مراکز استانها که ده ها بیمارستان، کلینیک، مطب پزشکی، آزمایشگاه، موسسات تشخیصی ودرمانی مانند ام. آر. آی.، سی تی اسکن، رادیوتراپی، شیمی درمانی و… در آن واقع شده یک شخص بیمار مورد درمان را چگونه باید به چنین مراکزی رساند؟ اگر رفت و آمد با ماشین شخصی خلاف است بردن فرد بیمار با وسایل عمومی که احتمال مبتلا شدن بیمار به کرونا و یا بیمار کردن دیگران وجود دارد چه توجیهی می تواند داشته باشد؟ آیا برای همه نیازمندان امکان گرفتن برگ تردد وجود دارد؟ اگر خانه نشین کردن مردم تنها راه مبارزه با ویروس کرونا برای مبتلا نشدن است گرسنگی و بی پولی افرادی که کارگر ساختمانی و کارگر روزمزد و یا کسانی که با دستفروشی امرارمعاش می کنند را چگونه می توان توجیه کرد؟ اینک ما در جهانی زندگی می کنیم که با وجود رسانه های ارتباط جمعی و فضاهای مجازی تبدیل به دهکده جهانی شده آیا مسوولان ما در این مدت ۱۰ ماه ندیده و نشنیده اند که چگونه در ممالک دیگر جهان دولتها اعمال قرنطینه کرده اند؟ دولتها از گرفتن پول خدمات دولتی صرفنظر کرده اند، اقساط وامها را به تعویق انداخته اند، کمکهای نقدی و غیرنقدی به شهروندانشان داده اند. چرا دولتمردان فکر می کنند که قاطبه ملت مانند خودشان مشکل مالی ندارند و می توانند روزها بدون درآمد درخانه هایشان بمانند؟ جناب رئیس جمهور که چند ماه پیش با افتخار اعلام نمود که ما کمبود مواد غذایی نداریم و در فروشگاه های ما مواد غذایی به وفور یافت می شود؛ امروز از کمیابی محتاج مردم از مواد شوینده گرفته تا روغن نباتی و… چه حرفی برای گفتن دارند؟ آیا ساعتها مردم را در صف روغن و دیگر مواد غذایی جلوی فروشگاه ها نگه داشتن، موجب مبتلا شدن و فراگیری ویروس کرونا نمی گردد؟ اگر یک روزی جناب رئیس جمهور فرمودند که آنچنان رونق اقتصادی ایجاد بکنیم که مردم اصلاً به پول یارانه نیاز نداشته باشند اما متاسفانه امروز می بینیم آنچنان رکود اقتصادی ایجاد شده که کثیری از مردم محتاج نان شب گشته اند. وعده کمک یکصد هزارتومانی در صورت تحقق چند درصد نیاز جامعه را برطرف می سازد؟ آیا این کمک یکصد هزارتومانی قرار است از گرفتن جریمه هایی یک میلیونی رانندگان تامین گردد؟ در شرایطی که اطلاع رسانی درست در جامعه صورت نمی گیرد بعضی ها بر این باورند که همه این مسئله قرنطینه برای جریمه کردن و تامین منابع مالی برای دولت است. شوربختانه روز به روز جامعه در تنگنای اقتصادی بیشتر قرار می گیرید و رفع مشکلات مردم با وعده و وعید دادنها حل نمی شود. حل مشکلات و رفع معضلات جامعه یک جو همت می خواهد.
۹۹/۹/۳ طاهرگوراب محمد عین الله زاده
ذخیره نام، ایمیل و وبسایت من در مرورگر برای زمانی که دوباره دیدگاهی مینویسم.
