هاتفخبر – دکتر فریدون شایسته – نگارنده نزدیک به پنج دهه است که چشم به صفحه تلویزیون و گوش به جعبه جادویی رادیو، دوختهام. با فرانک اوفارل فوتبال را دنبال کرده، لیادین مربی روسی ذوب آهن را از نزدیک دیدهام. با نام رایکوف، جکیج و…. خیلی وقت است که آشنا هستم. از مصاحبههای سرمربی پرتغالی پیشین تیم ملی را که بگذریم و اصلاً خوشم نمیآمد، دیگران را هم جستوجو میکنم. در همین چند روز پیش، دو بازیکن پیشین تیم ملی که سلبریتی هستند و عکسهایشان، سالها در نشریات، چاپ میشد و دست به دست میرفت و صدا و سیما، بارها از آنان زیاد از اندازه، سخن گفته و تحسین و تمجید میکرد و هماکنون هر دو سرمربی سرخابیهای پایتخت هستند، دیدیم که چه گفتند و ماچه شنیدیم… این دو فوتبالیست قدیمی که حرمت هم را نگه نداشتند و مشخص است که چیزی به نام رعایت احترام پیشکسوت و پسکسوت به گوششان آشنا نیست، خوب از خجالت همدیگر در آمدند! راستی این چهرهها، نماد و الگوی اخلاق صدها هزار تماشاگر نوجوان و جوان فوتبال هستند؟! در کشوری که از عصر میترائیسم تا هماکنون، آنرا به مهد فرهنگ و تمدن میشناسند و انسانها برای هم، ارزش قائل بودهاند، اینجا نهاد زورخانه شکل گرفته و آوازهاش بهدنیا رفته، آیا با عقد قراردادهای چند میلیاردی، میتوان به پیشینه و فرهنگ ملی، اینگونه لگد زد؟! چه خوب است هر دو مربی سرخابی، آقای مورایس سرمربی پرتغالی سپاهان و آقای خمنر سرمربی اسپانیایی تراکتورسازی تبریز را گهگاه ببینند که این دو مربی اهل شبه جزیره ایبری، در مصاحبههای مطبوعاتی پس و پیش از بازی،چگونه سخن میگویند؟! آنان وقتی میزبان هستند به احترام همکار میهمان خود به استقبالشان میروند و بعد از پایان بازی، همکاران خود را در آغوش میگیرند. چه بازی را ببرند و چه ببازند، در مصاحبههای بعد از بازی شرکت میکنند. ای کاش، از مربیان خارجی، تنها مسائل فنی را یاد نگیریم و چه بهتر است که نحوه رفتار را هم آنان، به برخی از همکاران خود در ایران، آموزش بدهند!
ذخیره نام، ایمیل و وبسایت من در مرورگر برای زمانی که دوباره دیدگاهی مینویسم.