بیشتر به فکر داشته‌های خود باشیم

هاتف‌خبر – سیدحسین ضیابری سیدین – بیست و هشتم اردیبهشت ماه به «روز جهانی میراث فرهنگی» نامگذاری شده است.
میراث فرهنگی ما همه‌ی آن داشته‌هایی است که چه به طور نرم‌افزاری و چه به طور سخت‌افزاری در گذشته به ما به ارث رسیده و باید با حفظ و پاسداشت آن به آیندگان سپرده شود.
گذشته از اینکه ما با بناهای تاریخی و میراثی خود چه می‌کنیم که «یکی داستانی است پر آب چشم» به داشته‌های معنوی خود هم توجه نمی‌نماییم.
داشته‌های معنوی ما آثار و اشخاصی است که هم‌اکنون در کنار ما هستند و باید قدری بیشتر مورد توجه قرار گیرند.
استان گیلان یکی از استانهایی که در زمینه‌های فرهنگی، علمی، هنری. ادبی، سیاسی و… کم چهره‌ی شاخص و برجسته ندارد که همه‌ی آنها نیازمند توجه هستند.
تا کنون مسوولان برای پاسداشت از این هویت فرهنگی، ادبی و هنری سرزمین ما چه کار مفید و ارزشمند انجام داده‌اند؟ این پرسشی است که دل هر اهل فرهنگ و هنر این سرزمین را به سختی می‌فشارد.
یکی از مفاخرجهان هنر سرزمین گیلان استاد حسین محجوبی هنرمند نقاش که قلمو و بومش طرحی جز طبیعت را نمی‌شناسد. وی در حالی پا به سن ۹۱ سالگی گذاشته که همچنان پویا و فعال است و حتی در روزهای سخت قرنطینه‌ی خانگی نیز فرصت را غنیمت شمرده و خودش را مشغول خلق آثار جدید کرده است.
نمود بارز اهمیت حسین محجوبی به طبیعت را می‌توان در نقاشیهای بیشمار او از منظره و طبیعت دریافت. هرچند که این نقاشیها تمام ماجرا نیستند.

محجوبی را حالا پس از بیش از ۷۰ سال فعالیت حرفه‌یی در جهانِ هنر به روایت زیباییهای طبیعت و اعتراض به رد پاهای زشت انسانها و ماشینها، می‌شناسند؛ هرچند که سرآغاز توجه محجوبی به طبیعت و گسترش نمود آن در آثار نقاشی این هنرمند از زمانی شکل گرفت که طراحی پارکهای معروف شهر تهران همچون «ساعی»(که بانی ساخت آن کریم ساعی بود) و «ملت» را بر عهده داشت.
محجوبی می‌گوید طراحی این پارکها اهمیت نقش درختان‌ در زندگی انسانها را برایش پررنگتر کرد و به همین سبب هم در آثار هنری‌اش بیشتر به این موضوع پرداخته است.
مهمترین عناصر آثار محجوبی «اسب» به عنوان سمبل انرژی و «درخت» به عنوان سمبل زندگی است که خودش معتقد است انسانها، «زمین» و «طبیعت» را به نابودی کشانده‌اند.
او که ۲۴ اردیبهشت سال ۱۳۰۹ در شهر لاهیجان دیده به جهاد گشود قرار است امسال و به مناسبت سالروز تولد ۹۱ سالگی خود، شاهد افتتاح سالنی به نام خود در «باغ موزه‌ی نگارستان» باشد.
محجوبی یکی از نمونه‌های فراوان انسانهای ارزشمند دیار سرسبز گیلان است.
لازم است قدری مسوولان به خود آیند و ببینند که به داشته‌های این سرزمین چگونه رفتار می‌کنند؟ مسوولانی که مستقیم و یا غیرمستقیم باید به فکر بزرگداشت، الگوسازی و انتقال داشته‌های برزگان این سرزمین به نسل جوان باشند.
امیدواریم «روز جهانی میراث فرهنگی» تنها با فعالیتهای نمایشی بازدید حضوری یا مجازی از بناهای موجود استان خلاصه نشود و به این موضوع هم توجه گردد که داشته‌های میراثی این سرزمین افراد صاحبنام و صاحب اثری هستند که در جهان تفکر، اندیشه، قلم، هنر، ادب و… تاثیرگذار بوده و از خود نامی ماندگار به یادگار گذاشته‌اند.
پیشنهاد می‌کنیم همه‌ی مسوولان فرهنگی استان گیلان به دور از خودبزرگ‌بینی‌ها و به دور از نام و عنوان سازمانی با هم برای ماندگار کردن نام بزرگان این سرزمین همکاری سازنده‌ی چند جانبه را در دستور کار خود قرار دهند.