مساله‌ی ماسک

هاتف‌خبر – پس از شیوع ویروس کرونا در ایران مسوولان وعده داده‌ بودند که ماسکهای رایگان در اختیار همه‌ی شهروندان قرار می‌گیرد البته وعده‌یی که همان زمان کسی باورش نکرد و صد البته محقق هم نشد.
ما در ایران دو نوع خبر داریم یک نوع خبری است که رسانه‌های رسمی منتشر می‌کنند و از دایره‌ی رسمیت خارج نمی‌شود و یک نوع خبری هست که مردم کوچه و بازار با آن برخورد و مواجهه دارند که لزوماً با خبرهای رسمی همخوان و همگون نیست و یا حتی ممکن است با خبرهای رسمی مغایرت نیز داشته باشد.
زمانی که یک مقام مسوول می‌آید و در رسانه‌های رسمی خبری را منتشر می‌کند ممکن است اصولاً هرگز آن خبر در جامعه مورد توجه قرار نگیرد چون مردم عادت کرده‌اند واقعیتها را بپذیرند، نه خبرهای رسمی که معمولاً کلیشه‌یی است و برای رفع مسوولیت عنوان می‌شوند.
از زمان شیوع «ویروس کرونا» هم مردم ایران دو نوع اجحاف را تحمل کرده‌اند یک نوع گرانی تدریجی ارزاق عمومی است، همانی که دولتمردان مدام می‌گفتند ارز کافی برای تهیه‌ی آنها وجود دارد و مردم نگران گران شدن قیمت آنها نباشند که مانند همیشه درست از آب در نیامد و یک نوع سختی و فشار مضاعف نیز به آنها وارد شده و آن خرید اقلام بهداشتی همچون ماسک، دستکش، الکل، پد الکلی و… بود که در سبد مصرفی خانوار تا پیش از «کروناویروس» وجود نداشت و «کرونا» سبب شده این هزینه نیز بر مردم تحمیل گردد.

رئیس جمهور می‌آید و در خبرها به راحتی می‌گوید که از فردا همه باید «ماسک» بزنند اما نمی‌داند فردی که برای «نان» شبش محتاج دیگری است و از عهده‌ی خرج و مخارج زندگی خود بر نمی‌آید چگونه باید این اقلام بهداشتی را تهیه کند؟!
از سوی دیگر در استان گیلان استاندار گیلان می‌آید و عنوان می‌کند که داروخانه‌ها نباید بنویسند «ماسک نداریم» مگر نوشتن یا ننوشتن یک جمله کاری از پیش می‌برد.
وقتی به هر داروخانه برای خرید ماسک مراجعه می‌کنی و جواب رد می‌شنوی چه آن داروخانه جمله‌ی «ماسک نداریم» را نوشته باشد و چه ننوشته باشد در اصل موضوع که نداشتن ماسک است، مگر تغییری ایجاد می‌شود؟
به نمونه‌یی از خبر رسمی نیز توجه کنید: «به گزارش روابط عمومی سازمان صمت گیلان، آرش فرزام‌صفت با اعلام راه‌اندازی ششمین واحد تولید ماسک در استان گیلان؛ اظهار کرد: توان تولید ماسک در استان گیلان روزانه بیش از 150 هزار عدد است از طرفی با توجه به شرایط موجود نیاز مصرف استان نیز فعلاً در همین حدود 150 تا 200 هزار عدد برآورد می‌شود.»
«معاون هماهنگی امور اقتصادی استانداری گیلان میزان استفاده از ماسک را متأثر از فرهنگ مردم و آگاهی از این واقعیت که ماسک در مهار شیوع کرونا مؤثر است تلقی کرد و گفت: امیدواریم با رعایت دستورالعملها‌ و پروتکلهای بهداشتی شاهد قطع کامل چرخه‌ی انتقال «ویروس کرونا» باشیم».
آقاجان خیلیها آلان با گران شدن «نان» مشکل دارند و خرید حتی «نان شب» برای آنها دشوار شده است، چگونه باید حدود یکهزار و پانصد یا یکهزار و ششصد تومان پول یک عدد ماسک را بپردازند؟
به نظر شما کسی که گرسنه است اول «ماسک» می‌خرد و یا اول «نان»؟!

مساله‌ی ماسک نبود آن در جامعه نیست، مساله این است که ماسک امروز در جامعه‌ی ما، نیاز اصلی مردم تلقی نمی‌شود و خیلیها ترجیح می‌هند بین خرید نان یا ماسک، «نان» را انتخاب کنند.
تا مساله‌ی اقتصاد جامعه و کم‌بودن درآمدهای عمومی حل نشود، صحبت کردن از رعایت پروتکلهای بهداشتی، خودمراقبتی و فاصله‌گذاری اجتماعی صحبتهای دست دوم جامعه‌ی ما محسوب خواهد شد و دامنه‌ی آنها از خبر، شعار و حرف فراتر نمی‌رود. باور نمی‌کنید خودتان یک دوربین و ضبط بردارید و مستقیماً با مردم صحبت کنید. تا متوجه شوید چرا درصد بسیاری از افراد جامعه «ماسک» نمی‌زنند و یا مساله‌ی «کروناویروس» را جدی نمی‌گیرند.
اینکه آلان افراد جامعه به حالتی رسیده‌اند که «کرونا» برایشان مهم نیست نه ربطی به بی‌خیالی و سهل‌انگاری آنها دارد و نه اینکه می‌خواهند خود را به دام خطر بیندازند بلکه نیازهایی دارند که فعلاً تامین و برآورده ‌نمی‌شود. نیازهایی از جنس نیازهای اولیه. آنها ترجیح می‌دهند اول به این نیازهای اساسی بپردازند. ماسک برای کسی که گرسنه است «مساله نیست»!