“الفبای حق ‌کُشی”

هاتف خبر- مطلبی که تقدیم می شود، در فضای مجازی و برخی از کانالها منتشر شده، به نظر می رسد دارای نکاتی است که شاید اندکی ما را به خود آورد که چرا این روزها، بلهای مختلف از گوشه و کنار بر سرمان می ریزد.

– خانم “الف” به بانک می‌رود. نوبت می‌گیرد.
شماره‌اش ۱۳۵ است.

همان‌جا دوستش را می‌بیند که سه ساعت زودتر از او آمده و دو شماره در دستش دارد. یکی ۲۴ و یکی ۲۵.

شماره ۲۵ را از او می‌گیرد و کارش را زودتر از ۱۱۰ نفر دیگر انجام می‌دهد و خوشحال بانک را ترک می‌کند.

– آقای “ب” راننده تاکسی است.
هر روز دقایقی را فریاد می‌زند تا مسافرانش تکمیل شده و حرکت کند.
امروز بارانی شدید می‌بارید.
آقای “ب” کسی را سوار نمی‌کرد و می‌گفت که فقط دربست می‌رود.

– خانم “پ” پنجره را باز می‌کند و زیرسفره‌یی را داخل کوچه می‌تکاند.

– آقای “ت” در اتوبان می‌بیند که همه‌ی خودروها در ترافیکی سنگین هستند. وارد شانه‌ی خاکی می‌شود و از چند صد نفر جلو می‌زند و سپس به داخل صف خودروها قرار می گیرد.

– خانم “ث” فروشنده است.
کیفی می‌فروشد با قیمت ۲۰ هزار تومان.
یک گردشگر از همه جا بی‌خبر می‌آید که کیف را بخرد. قیمت را می پرسد.  و پاسخ می‌شنود: ۶۰ هزار تومان.

– آقای “ج” کارمند است. در ساعتی که اوج کار است و مراجعان صف کشیده‌اند، در اتاقش را بسته، چایی می‌ریزد و می‌نشیند کنار همکارش برای گپ زدن.

این موارد را تا آخرین حرف الفبا هم می‌شود ادامه داد.
اما یک لحظه با خودمان رو راست باشیم و بپذیریم که همه‌ی ما به اندازه ی “توانمان” متجاوزیم، دیکتاتور و ضایع کننده‌ی حق دیگران.

   حالا اگر روزی بیاید این که افراد که هر یک تجاوز به حق دیگری را هر روز و هر روز تمرین می‌کنند، به عنوان مسوول و مقامی در کشور گماشته شوند. آیا اختلاس، دزدی و سوءاستفاده، طبیعی ترین نتیجه‌ی ممکن این روند نخواهد بود؟