نهادهای انتخابی از قدرت کافی برای اجرای تصمیمهات خود برخوردار نیستند

   هاتف‌خبر – وزیر آموزش و پرورش این شجاعت را داشته که اعترافی تاریخی در پیشگاه ملت بکند. او می گوید حریف موسسات آموزشی کنکور نیست و زورش به این موسسات نمی رسد تا بتواند کنکور را حذف کند.
این جالب است که وزیر یک کشور به اندازه یی توانمند و دارای قدرت نباشد که بر موسساتی که از همین وزارتخانه مجوز فعالیت می گیرند نه تنها نظارت کند بلکه آنها را مکلف سازد تا با این وزارتخانه همراه شوند. این موضوع از آن حرفها است…
اما حال و روز وزارتخانه های دیگر نیز این روزها بهتر از وزارت آموزش و پرورش کشور نیست.
وزارت صنعت و معدن در برابر خودروسازان و برداشت کنندگان معادن هم موضع انفعالی دارد.
گمرک در برابر قاچاقچیان کالا کلافه و سردرگم شده است و قاچاقچیان هر کالایی را بخواهند می توانند به راحتی از مرزها رد و بدل می کنند.
مجلس در برابر شورای نگهبان هیچ قدرت و توانایی خاصی ندارد و باید بدون و چرا مطیع تصمیماتی باشد که این شورا می گیرد.

بانک مرکزی هم که باید کار نظارت کامل روی موسسات مالی و اعتباری داشته باشد؛ حال و روز بهتر ندارد و تمام عیار در برابر آنها کم آورده و قافیه را باخته است.
رئیس جمهور هم که مستقیماً با رای و نظر مردم تعیین می شود در برابر نهادهای غیرپاسخگو حرفی برای گفتن ندارد.
گویا در این مملکت همه ی مراکزی که به وسیله ی مردم انتخاب نمی شوند و نسبت به مطلبات مردم پاسخگو نیستند؛ زورشان به مراکز و مسوولیتهایی که مردم آنها را انتخاب و گزینش می کنند، می چربد.
با این حال مردم از خود می پرسند وظیفه ی اصلی تشکیلات، مسوولان و یا افرادی که آنها بر می گزینند چیست؟ چرا باید افرادی را که انتخاب می کنند و به آنها رای می دهند در برابر نهادهای غیرپاسخگو اینقدر ضعیف و کم توان باشند؟
مردم برای این دست به انتخاب می زنند که فساد یا کجروی در افراد و مسوولان به وجود نیاید و یا اگر سیستم اجرایی دچار فساد و کجروی شد این فساد در دوره های دیگر از بین برود، اگر قرار بر این باشد که نهادهای غیرپاسخگو آنقدر توانایی و قدرت داشته باشند که نهادهای پاسخگو را به راحتی از میدان خارج کنند؛ پس دیگر انتخاب چه معنا و مفهومی خواهد یافت.
مردم از منتخبان خود در دولت و مجلس انتظار دارند با قدرت عمل بیشتر وارد کارزار شوند و مصلحت اندیشی ها را کنار بگذارند.