حلقه‌ی مفقوده‌ی شورا را نبود هماهنگی و همدلی می‌‌دانم

   سیدحسین ضیابری سیدین – بر خلاف آنچه که می‌گویند تجربه‌ی شورا تجربه‌یی شکست خورده است من هر چهار دوره‌ی گذشته‌ی شورا را حرکتی به سمت پیشرفت تلقی می‌کنم چون در هر دوره اقداماتی انجام شده که در زمان نبود شورا این اتفاقات کمتر در شهر رقم خورده است.
شورای نخست شهر رشت را باید شورای فرهنگی نام نهاد که اقدامات زیربنایی خوبی در بخش فرهنگ انجام داد که در جای خود قابل ارزش است. ساخت تندیسهای مختلف، برگزاری همایش بازشناسی نهضت جنگل، برپایی نمایشگاه‌ اسناد، چاپ چندین کتاب، حمایت از ناشران و مولفان رشتی و… نمونه‌یی از این اقدامات است.
شوری دوم هم به سهم خود توانست اقدامات پیش رونده را در شهر در راستای حرکت شورای اول رقم بزند و بازسازی مزار دکتر حشمت، طرحریزی برنامه‌های آینده‌ی شهری و… را در کارنامه‌ی خود ثبت کند.
شورای سوم بیشتر به کارهای عمرانی توجه نمود و ساخت تقاطعهای غیرهمسطح متعدد و طرحریزی برای اجرای پروژه‌های سرمایه‌گذاری در شهر را دنبال نمود.
شورای چهارم شهر رشت نیز خالی از طرح و برنامه نبود و اقدامات شهردار رشت مکمل فعالیت آنها شد که اجرای پیاده‌راه هسته‌ی مرکزی شهر عمده‌ترین آنها بوده است.
آنچه که در گذار از هر چهار دوره‌ی شورای شهر رشت به چشم می‌خورد، نبود هماهنگی و همکاری بین اعضای شورا است. در شورای اول این آهنگ هماهنگتر و در شوراهای بعدی ناهماهنگتر به گوش رسید. به نظر می‌رسد اعضای شورا پیش از هر چیز باید یاد بگیرند که شورا محل شور و مشورت است. باید عقاید خود را به یکدیگر تحمیل نکنند بلکه با بحث و بررسی در باره‌ی موضوعات و مسائل کلان شهری به اتفاق نظر برای اجرای برنامه‌های قابل اجرا برسند.
تجربه‌یی که در طول این چهار دوره از همراهی با شورا کسب کرده‌ام این نتیجه را برایم به همراه داشته که حلقه‌ی مفقوده‌ی توسعه‌نیافتگی شهر را در نبود هماهنگی و همکاری و یا همدلی اعضای شورا جست‌وجو می‌نماید. اگر این همدلی را دست‌اندرکاران رسانه‌های گروهی با پرهیز از پرداختن به مسائل حاشیه‌یی بین اعضای شورا به وجود آورند و کمتر بر طبل افتراقات بکوبند، بدون شک شهر رشت همانند شهرهایی همچون اصفهان، مشهد، تبریز، شیراز و… به توسعه و پیشرفت بیش از پیش خواهد رسید.