حقوق ما، آزادی ما؛ برای همیشه

   هاتف‌نیوز – نسرین پورهمرنگ – «در روز حقوق بشر اجازه دهید ما برای متعهد شدن به بنیادهای آزادی و حفاظت از حقوق همه‌ی انسانها توصیه و تاکید دوباره‌ای نماییم.»
این جمله بخشی از پیام آقای بان. کی. مون دبیر کل سازمان ملل متحد به مناسبت فرا رسیدن 10 دسامبر(19 آذر) روز جهانی حقوق بشر بود.
در سایت سازمان ملل به مناسبت این روز چنین نوشته شده است: « روز جهانی حقوق بشر هرساله در دم دسامبر برگزار می‌شود. این روز در سال 1948 در مجمع عمومی سازمان ملل به عنوان گرامیداشت حقوق بشر برگزیده شد و از سال 1950 با گردهمایی همه‌ی دولتهای عضو و سازمانهای حقوق بشری در مجمع عمومی سازمان ملل، آیین های گرامیداشتی برای این روز برگزار می‌شود.»
«حقوق ما، آزادی ما؛ برای همیشه» به هدف توسعه و افزایش آگاهی‌های ملتها، دو هدف و پیمانی است که برای این روز از سوی سازمان ملل انتخاب شده است.
معمولا” وقتی صحبت از حقوق می‌شود دو نوع حقوق اخلاقی و قانونی به ذهن متبادر می‌شود. حقوق قانونی؛ حقوقی است که قانون آن را به رسمیت می‌شناسد و در مقابل نقض آن از جانب هر فرد حقیقی یا حقوقی وظیفه ی حمایت از ضررکننده را دارد. اما حقوق اخلاقی متضمن ادعاهایی است که در یک محکمه‌ی اخلاقی فرضی به اثبات رسیده است.
جان لاک معتقد بود که آدمیان دارای «حق طبیعی» هستند و به خاطر همین حق طبیعی موجوداتی اخلاقی هستند. آنها با دست کشیدن از این وضع طبیعی بخش محدودی از قدرت خود را به حکومتها تفویض می‌کنند. اما وقتی حکومتها از این محدوده فراتر روند، به معنای آن است که حقوق شهروندان خود را زیرپا گذاشته اند.
پس از جنگ جهانی دوم و افشای جنایت‌های نازی‌ها، موضوع حقوق بشر دوباره مورد توجه سازمانهای بین‌المللی قرار گرفت. آنچه در حقوق بشر بیش از همه مورد توجه قرار گرفته است اینکه افراد در دنیای امروز از چه حقوقی باید برخوردار باشند و توجهی به وضعیت و حقوق طبیعی انسان آن چنان که مورد توجه لاک و هابز بوده نشده است.
حقوق طبیعی ماهیتی انتخابی و فعال دارند و افراد می‌توانند برای استفاده یا عدم استفاده از این حقوق خود تصمیم بگیرند. اما حقوق بشر حقوق منفعل را نیز دربر می‌گیرد. برای مثال بهره‌مندی از سرپناه و بهداشت و آموزش همگانی به این معنا نیست که اگر افراد مایل به انتخاب آنها نبودند، می‌توانند از این حقوق صرفنظر نمایند.
در راستای به دست آوردن امتیازات مختلف مندرج در اعلامیه‌ی جهانی حقوق بشر، طی دهه‌های گذشته جنبش‌های متعددی در سراسر جهان شکل گرفت که از آن جمله است جنبش های زنان، دانشجویان، محیط زیست و صلح.
صاحبنظران جنبش دانشجویی را اعتراضی علیه جنبه های فرهنگی و ساختاری جامعه‌های معاصر می‌دانند. جنبش‌های دانشجویی از دهه‌ی 1960 در فرانسه نمود بارزی یافتند. این جنبش‌ها خواهان دمکراسی مستقیم و مشارکت از پایین بودند. تحصن، نافرمانی مدنی، همبستگی گروهی، جلب توجه افکار عمومی و … از جمله روشهایی بود که این جنبش‌ها برای رسیدن به اهداف خود مورد استفاده قرار می‌دادند. ادعای اصلی جنبش‌های دانشجویی این بود که دانشگاهها باید مسئولیت اجتماعی خود را بپذیرند. این مسئولیت معطوف پیدا کردن راههایی برای کاربردهای اجتماعی معرفت علمی بود. خارج کردن دانشگاهها از تصرف دولت، نهادهای نظامی و سازمانهای بزرگ از جمله راهکارهای اساسی مورد نظر جنبش‌های دانشجویی برای انجام مسئولیتهای اجتماعی دانشگاهها بود.
همچنین اعتراض علیه ساختارهای اجتماعی اقتدارگرایانه به ویژه در روابط روزمره و ارزشهای اجتماعی مردانه از جمله ابعاد فرهنگی جنبش‌های دانشجویی را شامل می‌شود.