نگاهي به شغل شریف آتشنشاني و همراهي با يكي از آتشنشانان فداکار شهرباران

هاتف نیوز– از زماني كه آژير ايستگاه آتش‌نشاني به صدا در مي‌آيد، آتشنشاناني كه آماده‌اند تا براي نجات جان و مال همشهريان خود دست به كار شوند؛ سريعا خود را به محل حادثه مي‌رسانند. شغل آتشنشاني هم همانند بسياري از مشاغل ديگر ويژگيهاي مختص به خود را دارد اما اين حرفه يك ويژگي منحصر به فرد نیز دارد كه بسياري از مشاغل ديگر دارای آن ویژگی نیستند و اين ويژگي مخاطراتي است كه آتشنشان در طول كار با آن روبه‌رو است.
آتشنشان براي نجات جان و حفظ مال شهروندان جان خود را به خطر مي‌اندازد، به دل آتش مي‌زند، خطر سقوط از ارتفاع را به جان مي‌خرند، بالاي پشت بامهاي بدون حفاظ مي‌رود، مخاطرات انفجار، آتشسوزی، دود و آتش را به جان می‌خرد اما اين همه‌ي ماجرا نيست. آتشنشانان و كساني كه به كار آتشنشاني اشتغال دارند همواره با مخاطرات و عوارضي روبه‌رو هستند كه حتي ممكن است در اين راه جان خود را نيز از دست بدهند.
امين صيداوي آتشنشان فداکار شهرباران یکی از خیل عظیم آتشنشانانی است که با دردهاي بر زانو نشسته‌اش پس از چندين بار صدمه در حين عمليات مختلف خاموش کردن آتش و جراحيهاي متعدد، هم‌اكنون در پي جراحي زانو، بر تخت و بستر بیمارستان انتظار بهبودي خود را مي‌كشد.
هم از اين رو براي بررسي وضعيت جسماني اين آتشنشان پرتلاش كه در عمليات آتشسوزي «خيابان شهدا»، دچار آسيب‌ديدگي و تشديد آسيبهاي قبلي شده گفت‌وگويي انجام دادیم كه در ادامه مي‌توانيد، بخوانید.
– دوست گرانقدر لطفاً پیش از هر چیز خودتان را معرفي كنيد.
امين صيداوي هستم، آتش نشان شهر باران
-چرا آتشنشاني را برای شغل انتحاب کردید و از چه سالي در سازمان آتش‌نشانی رشت مشغول به كار شده‌ايد؟
زماني كه پدرم در حين يك ماموريت اداري به رحمت خدا رفت به شغل آتشنشاني بيش از پيش علاقه‌مند شدم.
پدرم يك راننده‌ی خودروي آتشنشاني بود كه در سال ۱۳۷۰ حين برگشت از ماموريت اداري و در حالي كه تازه چند دقيقه‌یي از استراحتش مي‌گذشت، خودرويش به عمق ۲۵۰ متر گردنه‌ی حيران سقوط کرد و به رحمت خدا رفت.
از سال ۱۳۷۷ در سمت راننده‌ی خودروي فضاي سبز بر سر كار آمدم و در اولين فرصت پس از گذشت كمتر از دو سال وارد سازمان آتش‌نشاني شده و تا هم‌اكنون در خدمت به مردم شريف شهر باران هستم.
-خاطره‌یی در ذهن داريد که براي ما بازگو كنيد؟
خاطرات تلخ و شيرين در آتش‌نشاني كم نيستند. خاطرم هست چند سال پيش بود… شايد هشت سال پيش؛ در پي اعلام ستاد فرماندهي مبني بر سقوط يكدستگاه خودروي نيسان حامل اثاثيه‌ی منزل به داخل رودخانه‌یي واقع در جاده‌ی جيرده به همراه آتشنشانان فرهاد فرشمي‌زاده و ساسان مژدهي كه هم‌اكنون بازنشستگان اين سازمان هستند به محل اعزام شديم.
به محض رسيدن به محل حادثه، پي برديم راننده به وسیله‌ی خودروهاي عبوري به بيمارستان انتقال داده شده كه پس از آن در تاريكي شب با چراغ دستي و در كوران ازدحام جمعيت در پي يافتن محبوس‌شدگان احتمالي، ناگهان يكي از همكاران با صداي خيلي آرام خبر از محبوس شدن شخص يا اشخاصي زير آوار خودروي واژگون شده را داد.
از اين رو به واسطه‌ی واژگوني خودرو در رودخانه، پس از گذشت ۴۰ دقيقه تلاش و بلند كردن خودروي نيسان با جرثقيل متوجه شديم كه آن محبوس شدگان احتمالي، سه مانكن كت و شلوار پوشيده هستند كه با مشاهده‌ی آن در اوج خستگي با موجي از لبخند و خوشحالي به كار خود پايان داديم.
-از انتظارات و دغدغه‌هايتان برايمان صحبت كنيد.
انجام عمليات آن هم نجات جان انسانها را نبايد با خواسته‌ها درگير كرد. يك آتشنشان با وجود آگاهي كامل از بروز حوادث احتمالي كه ممكن است برايش رخ دهد دست به خطر زده و پا به آتش مي‌نهد تا با كمك‌رساني به هم نوعانش بپردازد. اين در حالي است كه آتشنشانان با توجه به مخاطرات و حوادث پيش رو از قشر كم درآمد جامعه هستند، به همين واسطه از مسوولان مرتبط با امور شهري خواهشمندم كمي بيشتر به وضعيت معيشتي و رفاهي آتشنشانان توجه نموده تا حداقل به دلیل صدمات وارده به آتشنشانان؛ خانواده‌هايشان دغدغه‌یي از نظررفع امور زندگي و امرار معاش نداشته باشند.
-در پایان اگر مطلبی دارید بیان بفرمایید.
در پایان ضمن قدرداني از مدير عامل سختکوش و فهیم سازمان آتش‌نشاني ببرای پيگيري و حمايتهاي بي‌شائيه‌شان براي مداوای بنده و دیگر همکارانم، از همسرم كه با مهرباني از من پرستاري مي‌کند نیز تشکر می‌نمایم و باید عرض کنم تحمل درد و رنج يك آتشنشان تنها به خودش بر نمي‌گردد. ما آتشنشانان بسيار مديونيم. مديون خانواده‌هايمان و زحمات بي‌دريغشان كه از اين طريق از همسر و فرزندانم كه در مسير زندگي بسيار ياريگرم بوده و هستند كمال سپاسگذاري را می‌نمایم.