یک درخت در کتابمان بکاریم

اکبر اکسیر
مهمترین حرف خطاب به شاعرانی است که به ادبیات هزار ساله‌یی کرفتارند که در بند خال ابرو و رقص چشم جا مانده‌اند. شاعر امروزی باید بیانگر مسائل و مصائب امروزی باشد. اگر از من بپرسند که با حذف ابرو و چشم، باید چه چیزی به جای آن بگذاریم، می‌گویم به جای تکرار مکررات، دریچه‌ی کتاب و شعرمان را به روی محیط زیست باز کنیم. من بر خلاف صائب تبریزی که می‌گوید: «یک عمر می‌توان سخن از زلف یار گفت/ در بند این مباش که مضمون نمانده است« من زلف یار را با محیط زیست عوض کردم و پاسخ آن را هم دیدم. ویرانی جنگلها، آلودگی هوا، اینکه از رودخانه‌ها بوی نا می‌آید، از مزرعه به جای برکت، سموم به آبها می‌رود و… می‌تواند بحث اصلی کتابهای ما باشد. همه‌ی اینها که به زندگی امروز بسته است می‌تواند سوژه‌یی مهم برای مبدل شدن به مضمون و محتوای کتابهای ارزشمند باشد. وقتی شعر خوب آلترناتیو خودش را بیابد می‌تواند جایگاه مهمی هم در سبد مطالعاتی خانواده‌ها داشته باشد. من به تمام شاعران جوان پیشنهاد می‌کنم بیایند و در این حوزه کتاب منتشر کنند و بیشتر به محیط زیست بپردازند و مثلاً خشکی دریاچه‌ي ارومیه را که به نمکدانی کوچک تبدیل شده دستمایه‌ي آثار خود قرار دهند!
کتابهای امروز باید درد امروز را به مخاطب امروز انتقال دهند. خانواده و مخاطب امروز با مخاطب بیست سال پیش فرق دارد و مسائل و مشکلات جهان برایش متفاوت است. او کسی نیست که به به دنبال ایهام و استعاره‌های دست‌مالی شده باشد. شاعر امروز باید به محیط زیستی بپردازد که در حال ویران شدن است. شاعر با تولید کتاب نماینده‌ی شعور جامعه است و باید به فکر توصیه‌هایی از این دست باشد.
اگر امروز من کتابی درباره‌ی محیط زیست در حوزه‌ی شعر منتشر کنم، به اندازه‌ی یک عمر کار انجام داده‌ام و وقتی این کتاب به بستر خانواده‌ برود، خانواده‌ها هم با مطالعه‌ی آن می‌توانند به فرزندان خودشان آموزش بدهند و یادشان باشد که محیط زیست متعلق به ما نیست. ما به عنوان شاعر حداقل باید تلاش کنیم یک درخت در کتابمان بکاریم. این وظیفه‌ی انسانی من بود که به همه‌ی هنرمندان اعلام کنم:‌«زمین مادر همه‌ی انسانها است.»