نمایش خیابانی مجرمان تاثیری در بهسازی رفتارشان ندارد

هاتف‌خبر- هفته‌ی گذشته بود که فیلمی در شبکه‌های اجتماعی دست به دست شد و به سرعت به آن سوی آبها نیز گذر کرد و سر از رسانه‌های خبری فارسی زبان خارجی درآورد. ویدیو مربوط به حمله‌ی چندتن از اراذل و اوباش به واحد اورژانس بیمارستان پورسینای رشت بود.
در شرایط طاقت فرسای اقتصادی، اجتماعی و بهداشتی، انتشار خبرهایی اینچنینی اگرچه به هیچ وجه عجیب و دور از انتظار نیست اما بر اضطراب و نگرانی عمومی افزوده می‌کند. البته نه ایراد از ناحیه‌ی انتشار خبر است که چه بسا می‌تواند هشداردهنده نیز باشد و نه مردمی که از شنیدن خبرهایی اینچنینی مضطرب‌تر از همیشه دچار نگرانی‌های مضاعف می‌شوند. حتی وقتی به سالهای سال انباشتگی مسایل و معضلات و بی‌توجهی و بی‌تفاوتی نسبت به بازسازی اقتصادی جامعه، نابودی ساختارهای فرهنگی، بی توجهی به نظرات جامعه‌شناسان، روانشناسان و اقتصاددانان دقیق می‌شویم و تامل می‌کنیم، آنگاه بیشتر به این حقیقت وقوف می‌یابیم که نباید انتظاری از قشرهای مختلف حاشیه‌نشین جامعه داشت که نه آقازاده هستند که از ثروت و امکانات بادآورده برخوردار باشند و نه سهمگیر طایفه‌ها و پایگاههای مختلف قدرت و ثروت در این کشورهستند.

جوانان حاشیه‌نشینی که نه هیچ‌گاه به درستی تحت تعلیم و تربیت قرار گرفته‌اند و نه از امکانات فرهنگی، کسب و کار و … برخوردار بودند.
در جامعه‌یی چنین بی‌تفاوت نسبت به لایه‌ها و قشرهای بی‌نصیب از لابی‌های قدرت و ثروت که امکانات آموزشی، فرهنگی و منابع ثروت به هیچ وجه در آن عادلانه توزیع نشده است، چگونه می‌توان از نوجوانان و جوانان حاشیه‌نشین آن انتظار رفتارهای متمدنانه و انسانی داشت؟!
شاید بهتر و منصفانه‌تر آن باشد که چنین جامعه‌یی بیش و پیش از همه دهها سال رفتار و تصمیم گیری‌های نادرست و ناعادلانه‌ی خود را واکاوی و به نمایش بگذارد و ببیند بر سر آحاد این جامعه و نوجوانان و جوانانی که در همین آب و خاک دیده به جهان گشودند و بدون توجه و مراقبت به سنین رشد و ارضای خواسته‌ها و نیازهایشان رسیده‌اند، چه آورده است.
حالا دیگر روز به روز بر مساحت حاشیه‌های این کشور و حاشیه نشینان آن افزوده می‌شود. اگر نخواهیم فکری اساسی برای حل مشکلات نماییم، آن‌گاه باید شب و روزمان را به اجرای نمایش بگذرانیم؛ نمایش هایی که نه لذتی در تماشای آنهاست و نه منفعتی!