حالا چه وقت استیضاح بود؟!

هاتف خبر – در خبرها آمده بود که شش نفر از پاسخهای دکتر حاج محمدی در جلسه سوال از شهردار رشت قانع نشدند و کار حاج محمدی به استیضاح کشیده شده است و متعاقب آن جلسه ی استیضاح او روز شنبه مشخص گردید تا شاید کار حاج محمدی به سرعت تمام شود و شهر را وانهد و به دنبال کاری دیگر برای خود باشد.
نمی دانم چرا ما همیشه بدترین زمانها را برای کارهای بزرگ انتخاب می کنیم؟
پرسش بزرگ از اعضای شورای موافق استیضاح شهردار این است که حالا چه وقت استیضاح بود؟
حاج محمدی پس از سپری کردن دوران تثبیت مدیریتی می رفت که کارهایی ماندگار برای شهر انجام دهد، در زمینه ی مدیریت پسماند پروژه های خوبی را دنبال کرد و به نتیجه رساند، پروژه هایی که هر یک برای رشت حیاتی هستند اعم از ساخت تصفیه خانه شیرابه زباله های سراوان، افزایش ظرفیت کارخانه کود آلی و ساخت زباله سوز، انعقاد قرارداد برای جمع آوری و خرید پسماندهای خشک شهروندان.
در پروژه های تفریحی – گردشگری انعقاد قرارداد بزرگترین پروژه ی سرمایه گذاری رشت با عنوان پارک آبی و پروژه ی گیل لند، پروژه تفریحی – گردشگری تالاب عینک رشت، اجرای پروژه ی پارک حاشبه یی(پارکومتر) و به ویژه عقد قرارداد پنج پروژه ی بزرگ با قرارگاه سازندگی خاتم الانبیاء و بسیاری از پروژه های کوچک و بزرگ دیگر که هر یک در جای خود می توانند برای شهر رشت مهم و حیاتی باشند.
پرسش اساسی این است که در نبود احتمالی دکتر حاج محمدی تکلیف این پروژه ها چه خواهد شد؟ آیا شهردار بعدی می تواند این پروژه ها را با جدیت و علاقه مندی دنبال کند؟
نمی دانم چرا همیشه ما در بهترین شرایط تلاش می کنیم بحرانی ترین شرایط را به وجود آوریم؟ آیا با خود اندیشیده ایم که چرا رشت از کلانشهرهای دیگر اینقدر عقب مانده است؟ آنها ثبات مدیریتی دارند. آنها هر سال شهردار عوض نمی کنند. آنها دائماً درگیریهای شخصی و فردی را با منافع شهر پیوند نمی زنند.
آیا هیچ دقت کرده اید که متوسط عمر شهرداران رشت حدود یکسال است در حالی که در همین استان همسایه ی ما قزوین دکتر نصرتی ۹ سال شهردار بوده است؟
چرا ما شهرداران را با سلام و صلوات می آوریم و بعد با توپ و تشر از میدان به در می کنیم؟
چرا به جای اینکه مدام از حق قانونی اعضای شورای اسلامی شهر برای استیضاح سخن بگوییم از حق و حقوق شهروندان سخن به میان نمی آوریم که بابستی دائماً در فشار و استرس ناشی از بی ثباتی در مدیریت امور شهری باشند؟ استرسی ناخواسته که اعضای شورا برای بی ثبات کردن مدیریت شهری به آنها وارد می کنند.
پای صحبت هر عضو شورا که بنشینی از بی ثباتی مدیریتی انتقاد می کند اما عامل اصلی بی ثباتی مدبریتی خود شورای شهر است. یک شهردار چگونه باید با یازده عضو شورای اسلامی با یازده طرز فکر متفاوت که گاهی منافعی در تضاد باهم دارند کنار بیاید و هر یازده عضو را راضی نگه دارد؟
امیدوارم قدری بیندیشیم که با خودخواهی هایمان چه فشاری را به شهر و شهروندان وارد می کنیم و چه هزینه یی را به بار می آوریم؟