آب دلار از سر گذشت؛ فکری به حال «خفگی» مردم بکنید

هاتف‌خبر- با فرا رسیدن نخستین روز از تابستان سال ۱۳۹۹، نرخ دلار در ایران مرزهای بیسابقه‌یی را طی کرد و به ۲۰هزار تومان رسید و نرخ سکه‌ی تمام بهار آزادی نیز از هشت میلیون تومان فراتر رفت.
رئیس کل بانک مرکزی به سان بقیه‌ی مسوولان، داستان را با «قیمت‌های واقعی» و «غیرواقعی» توجیه می‌کند اما واقعیت برای مردم و مسوولان فاصله‌یی باورنکردنی و پرنشدنی دارد.
واقعیت برای مردم کوچه و خیابان زندگی روزمره‌شان رقم می‌خورد؛ در فروشگاه‌های خرید، در مراکز خدماتی، در بیمارستانها، در بنگاه‌های معاملات ملکی و فروش خودرو، در فروشگاه‌های لوازم خانگی و در هر آن چیزی که به نفس کشیدن از صبح تا شب و از شب و تا صبحشان مربوط است.
مسوولان تا به حال نظرشان را درباره‌ی چیستی «واقعیت» بیان نکرده‌اند، اما از گفته‌های ناقصشان پیداست که جای واقعیت از قوای ذهن و تخیلشان و در نهایت عرض و طول اتاقهای مدیریتی‌شان فراتر نمی‌رود.
برخی چنین توجیه می‌کنند که افزایش نرخ دلار در روزهای اخیر ناشی از التهاب و جو روانی است. بد نیست که طی همه‌ی این سالهایی که دلار روز به روز افزایش قیمت یافت و هیچگاه نیز به قیمتهای پیشین بازنگشت، نگاهی به آرشیو صفحه‌های روزنامه‌ها و خبرهای خبرگزاریها بیافکنیم.

در همه‌ی این سالها و به‌ویژه از سال ۹۶ که قیمت دلار جهشهای بیسابقه‌یی را تجربه کرد همواره از جو روانی سخن به میان آمد. «التهاب» و «جو روانی» به پای ثابت تحلیلها تبدیل شده است. کسی نیست که بپرسد، جامعه‌یی که افزایش قیمتهایش را به طور مداوم «جو روانی» رقم می‌زند چه زمان رنگ عقلانیت خواهد دید و چرا اساساً باید «جو روانی» همواره تعیین‌کننده‌ی معادلات و معاملات ما باشد و چرا اگر قرار است همواره پای جو روانی در میان باشد، آیا بهتر نیست مسوولان کرسیهای ریاست خود را رها کنند تا دستکم بابت کبکبه و دبدبه‌ی ریاستشان هزینه‌های مضاعف به جامعه و مردم تحمیل نکند.
مردمانی که آمار و ارقام اقتصاد ورشکسته‌شان همواره با «جو روانی» تعیین و تبیین می‌شود، دیگر چه نیازی به مسوولان و مقامهای عقل کل دارند. دستکم این لطف را در حق ملت بنمایند، کنار بنشینند تا شاید «جو روانی» بهتر بتواند گرهگشایی کند، و گر نه معلوم نیست اینطور که فواره‌ی قیمت دلار هر روز بالاتر و بالاتر می‌رود، چه زمان جلوی نفس کشیدن مردم را بند آورد.