هاتفخبر – سیدحسین ضیابری سیدین – هرگز مردم تصور نمیکردند که روزی را شاهد باشند که نتوانند بر سر مزار عزیزان خود حاضر شوند، برای آنها گل ببرند و یا ادای احترام کنند.
هاتفخبر – سیدحسین ضیابری سیدین – هرگز مردم تصور نمیکردند که روزی را شاهد باشند که نتوانند بر سر مزار عزیزان خود حاضر شوند، برای آنها گل ببرند و یا ادای احترام کنند. به گزارش «هاتفخبر» شیوع «ویروس کرونا» که عدهیی بسیار از هموطنانمان را از ما گرفت و همچنان نیز در حال گرفتن جان بسیاری دیگر است، دردی عمیق جدای از غم فراق و از دست دادن آنها را نیز بر دلها گذاشت و آن هم برگزاری آیینهای سوگواری مناسب و در خور شان برای عزیزان درگذشتهی ما است. «کروناویروس» آمد تا به ما نشان دهد چقدر روزهایی زیبا و قشنگ را در زندگی معمولی و بیآلایش خود داشتهایم که به سادگی هر چه تمامتر از دستشان دادیم. روزهایی که با هم بودیم، روزهایی که به هم سر میزدیم، روزهایی که در کنار هم قدم میزدیم، روزهایی که حتی نبود و فقدان دوستان و عزیزانمان را با حضور بر سر مزارشان و نثار گل سپری میکردیم و حالا حتی از همین جنس اقدامات به ظاهر ساده نیز بیبهره شدهایم. شبیه این احوالات را روزانه در همین شهر رشت میتوان برای افراد مختلف چندین و چند هزار بار تجربه کرد. افرادی را سراغ گرفت که حتی نتوانستند عزیزانشان را در لحظهی خاکسپاری به آغوش بکشند و یا حتی ببینند. یک طرف این داستان کارشناسان و متخصصان بودند که هشدار میدادند که باید مراقب آلودگی بیشتر شهروندان بود و یک طرف دیگر احساسات وجدانمان که یک ضلع مهم در زندگی همهی ما است و خانوادههای داغدار را از آن رهایی نیست. در گفتوگو با دستاندرکاران آرامستان آنها میگفتند خانوادهای را شاهد بودند که سه نسل خود را از دست دادهاند پدربزرگ، پدر و پسر، خانوادهای را شاهد بودند که چهار خواهر و یا دو خواهر و یا پدر و مادر خود را به طور همزمان از دست دادهاند. پدری دختر خردسالش را با کمترین تشریفات بدون حضور دیگر اعضای خانواده به وادی مردگان سپرده و رفته است. در حقیقت صحنههایی تکاندهنده از زندگی بشر این روزها در گورستانهای ما رقم خورده که هر یک میتواند دستمایهی نگارش یادداشت، یا نوشته، یا کتابیا رمان و سرایش شعر و نوشتن داستان باشد. در چنین شرایطی هنوز هستند افرادی که باز هم بر طبل جدایی و نفاق میکوبند و از این زندگی چند روزه درس نمیگیرند یاد شعری از رودکی بزرگ میافتم که فرمود: «هر کسی ناموخت از گذشت روزگار،هیچ ناموزد ز هیچ آموزگار» در حالی که برای دفن اموات کرونایی پروتکلهای ویژه و برنامههای نوشته شده وجود داشته و اجرایی شده است اما برای بروز و کنترل احساسات، نحوهی سوگواری، برگزاری آیینهای عزاداری و دیگر اقدامات مربوط به افراد از دست رفته از یک خانواده نمیتوانیم برنامههایی مشخص و نوشته شده را رعایت کنیم. تجمعات کم یا زیاد شکل میگیرند و در این تجمعات چه اتفاقاتی رخ میدهد، خدا میداند؟ اگرچه افزایش آگاهیهای اجتماعی در زمینهی رعایت اصول و موازین بهداشتی و درمانی ممکن است در کشور ما به درستی انجام نشده باشد اما رسانههای مختلف توانستهاند هر یک به سهم خود با خبرها و اطلاعاتی که منتشر میکنند، عمق فاجعه را نشان داده و با ارائهی تصاویری از این ویروس ترسناک، موجب شوند تا رعایت اصول بهداشتی، بیشتر مورد توجه قرار گیرد. رعایت اصول بهداشتی از سوی ما، امروز به معنی احترام گذاشتن به طرف مقابل است. کسی که برای انجام کاری پیش او رفته تا کار ما را انجام دهند و یا میخواهیم کاری برایش انجام دهیم. این روزها هر چه که جلوتر میرویم و ابعاد خطرناک این بیماری بیشتر برای همگان روشن میشود، این نکته را هم باید بدانیم که از دست دادن زندگی در «روزهای کرونایی» سخت خواهد بود چون اگر در تنهایی در وادی مردگان رها شدیم، حتی کسی برای مزار ما هم گل نمیآورد.
ذخیره نام، ایمیل و وبسایت من در مرورگر برای زمانی که دوباره دیدگاهی مینویسم.
