شرایط زندگی خانواده های ایرانی به شدت سخت شده است

هاتف خبر – پس از اعلام رسمی شیوع ویروس کرونا در ایران، روزهای پایانی سال ۱۳۹۸ با دشواری و سختی برای کارگران، بازنشستگان، مستمری بگیران، خبرنگاران، روزنامه نگاران، افرادی که درآمدهای روزمزد داشته اند و… سپری شد و حالا که هفته یکم سال ۱۳۹۹ را پشت سر می گذاریم کم کم قشرهایی از جامعه که از اندوخته و توان مالی اندک برخوردار بودند، با کاهش شدید اندوخته ی مالی اندکشان روزهایی به مراتب سخت تر از زندگی اقتصادی خود را تجربه می کنند.
دولتی که نام “تدبیر و امید” بر خود نهاده نه “تدبیری” در زمینه ی قرنطینه ی شهرها ارائه داده و نه “امیدی” در زمینه ی تحقق شعار ساخته شده ی “در _خانه_ می مانیم” در دلها افکنده است.
پرسشی که همینک برای طیفی وسیع از افراد جامعه مطرح است اینکه چگونه باید در خانه ماند، زمانی که درآمد لازم برای هزینه های زندگی و به ویژه هزینه ی تامین اقلام بهداشتی سربار آن، وجود ندارد؟ آیا با در خانه ماندن هزینه ی زندگی هر فرد تامین‌ می شود؟
لازم است به مسوولان حاکمیتی و دولتی تاکید شود که دلیل اینکه چین تا اینجای کار توانسته است از قله ی همه گیری کرونا عبور کند، این بوده که برای عبور از بحران برنامه داشته و این برنامه را یک به یک و مرحله به مرحله عملی کرده است.
بدون شک شعارهای مسوولان در زمینه ی “ما کرونا را شکست می دهیم” ممکن است برای قشرهای پردرآمد، شنیدنی و جالب باشد اما برای طیفی وسیع از افراد جامعه که مجبور هستند روزمزد زندگی کنند، بسیار درآور است چون حالا دیگر آنها نه تنها از پس هزینه ی تهیه ی اقلام بهداشتی بلکه به هیچوجه از پس مخارج سرسام آور زندگی نیز بر نمی آیند.
یادمان باشد از مردمی که در زمانه ی درد و رنج به تنهایی با کوهی از مشکلات کوچک و بزرگ از تامین ارزاق عمومی، گرانی، تامین اقلام بهداشتی، هزینه های جاری و… به امان خدا رها شده اند، داشتن توقع و انتظار مشارکت اجتماعی در اجرای برنامه ها بسیار دشوار است. به ویژه اینکه این روزها نقدینگی افراد جامعه به شدت کاهش یافته و روزهای پیش رو نیز برایشان قطعاً سخت تر و طاقت فرسا می گذرد.
بگذریم از بسیاری از کارگرانی که حتی پیش از عید نوروز در کارخانجات و دیگر بخشهای دولتی، خصوصی و… چندین ماه حقوق نگرفته بودند و همان زمان هم در تنگنا زندگی را سپری کردند.

– سیدحسین ضیابری سیدین –