امیدوارم همچنان بتوانیم «دوست» بمانیم!

   هاتف‌خبر – سیدحسین ضیابری سیدین – اصولاً انسانها را موجودی اجتماعی می‌دانند که بدون برقراری ارتباط با دیگران دچار بسیاری از آسیبهای کوچک و بزرگ می‌شوند.
اینکه انسان بتواند دور خود حصاری بکشد و خود را از دیگران بی‌نیاز بپندارد و به زندگی فردی روی آورد، اصولاً غیرممکن و محال است.
زندگی امروزی ما را ناچار از برقراری ارتباط با دیگران می‌سازد و حتی در کوران یک قطع رابطه‌ی دوستانه زمانی که فرد می‌خواهد نشان دهد همچنان وفادار و ناگزیر از تداوم ارتباط است، می گوید: «امیدوارم همچنان بتوانیم دوست بمانیم.»
پرسش اساسی این است که در «دوست» ماندن چه ثمره ‌ی هست که در «دشمنی» نیست؟
چرا انسانها دائماً در برقراری ارتباطات با همدیگر می‌کوشند؟
چرا در جهان کنونی افرادی که در برقراری با دیگران ناکام می‌مانند، شکست خورده تلقی می‌شوند؟
«امیدوارم همچنان بتوانیم دوست بمانیم.» نشان می‌دهد که ما انسانها چقدر به ایجاد ارتباطات اجتماعی و برقراری رابطه‌ی دوستانه نیاز داریم.

اگر در چند دهه پیش تنها «قدرت» و «ثروت» بود که سرمایه‌ی افراد شناخته می‌شد، امروز «توانایی برقراری ارتباطات» است که سرمایه‌ی انسانی تلقی می‌شود.
آیا حال که انسانها ناگزیر از برقراری ارتباط با یکدیگر هستند، حکومتها و دولتهای برآمده از این اجتماع انسانی می‌توانند چشم روی روابط و ارتباطات جهانی ببندند؟
آیا انزوای خودخواسته می‌تواند یک ملت را به دروازه‌های موفقیت جهانی برساند؟
آیا موفقیت در زمینه‌های مختلف فرهنگی، اجتماعی، سیاسی، نظامی، ورزشی، علمی و… بدون برقراری روابط جهانی امکانپذیر خواهد بود؟
آیا می‌توان تصور کرد ورزشکاران بدون حضور در میدانهای جهانی، معیار و مبنایی برای موفقیت در جهان داشته باشند؟
آیا حکومت و دولتهای یک ملت در جهان می‌توانند بدون مراودات جهانی به پیشرفتهایی در زمینه‌ی صادرات، معرفی کالاها، ایجاد برندهای مانا، جذب اعتبارات، رشد اقتصادی و… دست یابند؟
اصولاً کوبیدن بر طبل جدایی، دوری و جنگ چه نفعی برای یک ملت خواهد داشت؟
به نظر می‌رسد حتی در بدترین شرایط هم برای تغییر وضعیت جامعه، همگان نیاز به گفت‌وگو، مذاکره و تبادل نظر دارند و نباید پلهای پشت سر خود را خراب کنند بلکه باید دائماً در چنین حالتی  به خود نهیب بزنیم که تا آخرین مرحله، رابطه‌ی دوستانه را حفظ کنیم و بگوییم: «امیدوارم همچنان بتوانیم دوست بمانیم.»