پیشنهاد ما برای مطالعه؛ پطرزبورگ

   هاتف‌خبر – نسرین پورهمرنگ – تازه‌های کتاب در ایران – پطرزبورگ/آندری پیه‌لی/ رجمه‌ی فرزانه طاهری/ نشر مرکز
رمان «پطرزبورگ» اثر آندری پیه‌لی را فرزانه طاهری ترجمه و نشر مرکز به بازار کتاب عرضه کرده است.
نویسنده‌ی اثر ابتدا در سال ۱۹۱۳ آن را به صورت پاورقی در «جُنگ ادبی سیرین» منتشر ساخت. سه سال بعد در ۱۹۱۶ به صورت کتاب منتشر شد. تا مدتها از این اثر استقبالی از طرف خوانندگان به عمل نیامد، اگرچه نویسنده یی مانند ناباکوف آن را یک شاهکار نامید و این اثر را در کنارآثار طراز اولی همچون اولیس جیمز جویس، مسخ کافکا و در جست‌و جوی زمان از دست رفته‌ی پروست؛ یکی از چهار شاهکار ادبی قرن بیستم دانست.
داستان این اثر در آستانه‌ی انقلاب ۱۹۰۵ در شهر سنت‌پترزبورگ روسیه می‌گذرد؛ در فضای یک جامعه‌ی پر از تلاطم سیاسی و اجتماعی.
به جوانی انقلابی به نام نیکلای آپولونویچ آبلئوخف دستور داده شده است تا پدر خود آپولون را که مامور بلندپایه‌ی دولت تزاری است، با استفاده از بمب ساعتی ترور کند. گفته می شود که نویسنده‌ی رمان شخصیت‌های داستانش را از نمونه‌های تاریخی الهام گرفته است.از جمله آپولون آپولونویچ با شخصیت کنستانتین پطروویچ همخوانی دارد که حقوقدان، از مقامهای دولتی و مشاور سه مقام تزاری بود.

ویژگی های نثری این کتاب از جمله تمسک به نمادها، بهره‌گیری از ایهام و تلمیح واژگان، زمینه‌ی سیاسی داستان در بستر یک کلانشهر با ویژگی های هویتی یک پدیده‌ی مدرن، این اثر را با «اولیس» جیمز جویس شبیه می‌سازد.
دانشجوی جوان این داستان – نیکلای آپولونویچ- خود را در واقعیت‌های دهشتناک و اندیشتۀ های فرانگر سرگردان می‌بیند؛ بین کانت و نیچه و واگنر و دستگاه زور و ترور و دهشت تزار و سوداگری‌های انقلابیون؛ تیرگی‌های واقعیت و وهم و شیدایی فلسفه، خیانت، ترور، انقلابیگری، عقل و جنون، نظم و آشوب، سودای رستگار و جذبه‌های زندگی مدرن. آدمهای شهر به دنبال هویت‌اند؛ هویتی که از میان تناقض‌ها، رنگها و آواها می جویند و زیر مجسمه‌ی پطرکبیر به نمایش می‌گذارند.
گفتنی این که نویسنده‌ی رمان پس از آن که اثرش را برای نخستین بار در سال ۱۹۱۶ منتشر کرد، به دلیل آن‌که از کارش به طور کامل راضی نبود، بخش هایی از آن را نزدیک به ۱۵۰ صفحه حذف کرد و نسخه‌ی مورد تاییدش را در سال ۱۹۲۲ دوباره منتشر ساخت. به نظر می‌رسد در نسخه‌ی تجدید چاپ شده به علت حذف‌های متععد، از روانی و یکدستی روایت کاسته شده است و در برخی جاها مخاطب اندکی سردرگم می شود که دیالوگ‌ها مربوط به کدام شخصیت است.
مترجم برای ترجمه به دلیل آن که نویسنده خود نسخه ی دوم را مورد تایید قرار داده بود، از همین نسخه استفاده کرده است، اما در برخی قسمت‌ها برای رفع ابهام از نسخه‌ی نخست نیز بهره گرفته است.