کارگر و معلم؛ دو قشر مغفول مانده‌ی جامعه

   هاتف‌خبر- مناسبت‌های نامگذاری شده طی سال، تلنگری است برای همه‌ی اعضای جامعه؛ از شهروندان گرفته تا مقامها و مسئولان و نمایندگان نهادهای مردمی و … تا با تامل و دقت دوباره در وضعیت آن قشرهایی از جامعه که روزی به نامشان نامگذاری شده است، از بار سختی و ناکارآمدی‌های شغلی و اجتماعی مربوط بدانها بکاهند.
اساسا نامگذاری‌ها برای تعریف و تمجید و شادباش گفتن‌ها نیست، اگر هم نیاز به گفتن شادباش باشد، شهروندان و نهادهای مدنی از پس این‌کار به خوبی برمی آیند. نامگذاری‌ها همیشه با توجه به حساسیت‌هایی صورت گرفته است، حساسیت‌هایی که مربوط به جنسیت، شغل، قشر و مفاهیم وبرخی نهادها می‌باشد. روز معلم و روز کارگر از جمله‌ی این موارد نامگذاری هاست.
اهمیت شغل معلمی بر کسی پوشیده نیست و نیاز به توضیح و تفسیر نیز ندارد. فرهنگ و مبانی تمدنی همه‌ی جوامع بشری به وجود معلمان و مربیان و آموزگاران وابسته است. بدون آموزش نه تنها جامعه‌ی مدنی که هیچ اجتماع انسانی نمی‌تواند وجود خارجی و دوام و بقا داشته باشد.
کارگران نیز از جمله قشرهای جامعه هستند که اگر فقط یکروز دست از کار و فعالیت بکشند، همه‌ی کارهای روزمره و چرخهای کار و فعالیت، از حرکت می‌ایستد و با سکون و آشوب و بن‌بست مواجه می‌شویم.
وقتی ضرورت کار و فعالیت قشرهایی از جامعه تا بدین اندازه آشکار است، جای پرسش است که چرا به مطالبه‌گری های به حق این دو قشر از جامعه تا بدین حد بی توجهی می‌شود که آنها با دشواری روزگار سپری کنند و هرگاه نیز که دست به تحصن و مطالبه‌گری می‌زنند، پاسخهایی درخور و شایسته‌ دریافت نمی‌کنند؟
ای کاش می‌شد دولتمردان ما با تجدید نظر اساسی در سیاست‌هایشان، به تمرکز بر مسایل و مشکلات مردم همین کشور بسنده می‌کردند و می‌فهمیدند که قدرت، امنیت و اعتبار جهانی در توجه به مسایل داخلی کشور و مردم سرزمین خودشان نهفته است.