هاتفخبر – سیدحسین ضیابری سیدین – با سختتر شدن شرایط اقتصادی جامعه روزی نیست که به افراد و اشخاصی متعدد برخورد نکنیم که یا طلب پول میکنند و یا چیزهایی میفروشند که به کارمان نمیآید.
هاتفخبر – سیدحسین ضیابری سیدین – با سختتر شدن شرایط اقتصادی جامعه روزی نیست که به افراد و اشخاصی متعدد برخورد نکنیم که یا طلب پول میکنند و یا چیزهایی میفروشند که به کارمان نمیآید. در مغازه یا محل کسب و کار خود که نشستهاید افرادی مراجعه میکنند که در پوشش فروش انواع و اقسام لوازم و وسایلی که مورد احتیاج ما نیست با نگاهی کاملاً ملتمسانه از ما میخواهند که این لوازم را بخریم و هنگامی که با جواب منفی ما روبهرو میشوند، درخواست پول میکنند. در خیابان هنگامی که در حال رفت و آمد هستیم هر روزه با افرادی روبهرو میشویم که طلب پول میکنند و عبارت «من گدا نیستم» را به کار میبرند و میخواهند که کمکی به آنها بشود. شرایط اقتصادی جامعه به گونهیی است که حتی هنگام خرید نان برخیها طلب یک نان و یا کمک برای خرید نان میکنند و همهی اینها حس بد و ناخوشایندی در یک روز میتواند به انسان منتقل کند و حالمان را خراب نماید. تکدیگری امروز به یکی از ناهنجاریهای بزرگ اجتماعی تبدیل شده که روز به روز نیز بر دامنهی آن افزوده میشود. اگر امروز کارشناسان و مسوولان این بخش از جامعه فکری اساسی برای برون رفت از مشکلات نکنند فردا واقعاً دیر است. تنگدستی و درآمد کم بسیاری از افراد جامعه و خانوادهها از یکسو و حس انساندوستی و کمک به همنوعان از دیگر سو سبب شده است تا دامنهی تکدیگری در جامعه آنچنان گسترش یابد که فضایی مسموم و خستهکننده برای همگان پدید آمده باشد. هر چند از همان آغازین روزهای پدیدار شدن چهرهی زشت این کار بایستی فکری اساسی و زیربنایی به حال آن میشد اما هنوز هم دیر نشده و مسوولان میتوانند با تمرکز روی این مساله و برقراری ساختن سازوکارهای مشخص از طریق انجمنهای خیریه و گروههای مردم نهاد روابط بین افراد توانگر و نیازمند جامعه را به شکلی برقرار سازند تا کمدرآمدها و افرادی که از نظر مالی ناتوان هستند و در جای جای شهر با پرسهزدنهای بیمورد برای رهگذران ایجاد دردسر میکنند، از خیابانها جمعاوری شده و به مراکز خیریه معرفی شوند. نیازهای اساسی افراد فقیر و کمتوان جامعه که واقعاً از روی ناچاری دست نیاز به سوی دیگران دراز میکنند را میتوان با برنامهیی مشخص با کمکهای دولتی و به همکاری طلبیدن نیکوکاران و خیران جامعه رفع کرد، تا سوء استفاده گرا نتوانند از این فضا استفاده کنند و جو جامعه را بیش از این ملتهب سازند. هر چند جامعهی ما هنوز به آن سطح از بیتوجهی به نیازمندان نرسیده و وجود و حضور نیکوکاران همواره نیازهای نیازمندان جامعه را پاسخ میدهد اما باید نگران گسترش دامنهی تکدیگری در جامعهی کنونی ما باشیم که ناراحتیهای اجتنابناپذیر آن برای شهروندان به وجود میاورد و روز به روز دلآزردگی هر چه بیشتر برای افراد مختلف جامعه پدیدار میسازد. در گفتوگوی روزمرهی افراد با هم صحبت از محتاجان و نیازمندان جامعه که در پوشش تکدیگری که «خود را گدا هم نمیدانند» موج میزند و آنها در گفتوگوهای روزانه به این مشکل اساسی جامعهی کنونی ما خیلی توجه میکنند و بیشتر اعتقاد دارند هر چند کمک کردن به نیازمندان جزو کارهای اصولی یک فرد از افراد جامعه باید باشد اما مگر به چند نفر میتوان در یک روز کمک کرد؟ یا اینکه همهی این افرادی که به ما مراجعه میکنند آیا واقعاً نیازمند هستند و از سر نیاز دست دراز میکنند یا شیادانی هستند که میخواهند کسب درآمد بیشتر کنند؟ چگونه آنها را بایستی بازشناخت؟ به نظر میرسد سازمانها، نهادها و تشکلهای مردم نهاد مرتبط با مسائل و آسیبهای اجتماعی باید جدیتر به این مسالهی روز اجتماع ایرانی بنگرند.
ذخیره نام، ایمیل و وبسایت من در مرورگر برای زمانی که دوباره دیدگاهی مینویسم.
