اگر نگران آسیبهای اجتماعی هستیم باید بپرسیم؛ اعتیاد چگونه به سراغ فرد می‌آید؟!

   هاتف‌خبر – سیدحسین ضیابری سیدین – شاید حتی فرد معتاد تصور نمی‌کرده که روزی به وضعیت اسفناک اعتیاید دچار شود. شاید او تصورش این بوده که با قدرت اراده و توانایی خاصی که دارد، هرگز اعتیاد به سراغش نمی‌آید. شاید او افتادن در دام گسترده‌ی اعتیاد را هرگز باور نداشته است. اما واقعیت این است که بسیاری از افراد معتاد همین حس را پیش از مبتلا شده به این بلای خانمانسوز داشته‌اند.
اعتیاد را می‌توان یک به نوعی بیمارى اجتماعی تعبیر و تفسیر کرد. بیماری ویژه و خاصی که ابتدا از یک فرد شروع می‌شود و سپس به لایه‌های پنهان و پیدای جامعه همچون ویروسی خاطرناک نفوذ می‌کند و دامنه‌ی آلودگی و بیماری را افزایش می‌دهد.
اعتیاد هم برای فرد و هم برای جامعه عوارضی ویژه دارد. عوارض فردی مشکلات جسمى و روانى افراد هستند و عوارض اجتماعی آن زمانی بروز و ظهور می‌کند که دامنه‌اش به خانواده و افراد کوچه و بازار سرایت می‌کند.
تا زمانى که بـه طور ریشه‌یی، علمی و حسابشده به علل گرایش افراد بیمار به مواد مخدر توجه نشود، نمی‌توان گفت که درمان قابل ملاحظه‌یی برای این آسیب اجتماعی پیدا شده است.

فرد معتاد که از نظر جسمى و روانى آلوده شده و گرفتار مواد خطرناک اعتیادآور گردیده‌است ویروس اعتیاد به موادمخدر را در همه‌ی پیکره‌ی جامعه رسوخ می‌دهد و تار و پود اجتماع را از هم می‌پاشد، بدون اینکه خود توجه داشته باشد که چه بلای سهمگینی دارد به جامعه وارد می‌کند.
از مهمترین مشکلاتی که اعتیاد می‌تواند برای جامعه‌ی ما به همراه داشته باشد ناهنجاریهای اجتماعی، مشکلات اقتصادى و آسیبهای بهداشتى و درمانی است که عوارض ناخوشایند آنها روز به رو جدىتر در جامعه نمایان می‌گرد و یک جامعه را به انحطاط فکری و اجتماعی می‌کشاند.
سیل ویرانگریهاى اعتیاد همواره هنجارهاى اخلاقی، رفتاری، فرهنگى و… جامعه را در معرض خطر قرار می‌دهد و سدهای محکم ایستادگی در برابر این آسیب‌اجتماعی را از بنیان به لرزه در می‌آورد.
نمی‌توان به مقوله‌ی اعتیاد تنها به عنوان آسیب فردی نگریست چون ابعاد این بیماری فردی گریبان جامعه را بد طوری می‌گیرد و ناهنجاریهای اجتماعی فراوانی به بار می‌آورد.
سلامت یک جامعه به طور جدى و اساسی با معضل اعتیاد افراد آن جامعه به مخاطره مى‌افتد و این بلای اجتماعی می‌تواند هزینه‌های سنگین و فراوان بر دوش یک اجتماع سالم که به مرور آلوده شده است، بگذارد.
هر چند هیچگاه نمی‌توان به طور کامل حکم کرد که روزی جامعه‌یی عاری از اعتیاد را شاهد باشیم اما می‌توان برای محو این بلا و التیام آثار ویرانگر آن در جهت ریشه‌ کن کردن و مقابله با گسترش دامنه‌ی انتشار آلودگی با پذیرش اینکه معتادان بیمارانی هستند که نیازمند توجه و مراقبت هستند، با تدبیر، اندیشه و تلاش دامنه‌ی آلودگیها را به حداقل ممکن رساند و در جهت کنترل آن تلاش کرد.
تجربه‌ی کارشناسان و متخصصان در این زمینه نشان داده است که برخورد قهری نمی‌تواند سبب جلوگیری از شیوع دامنه‌ی این بلای اجتماعی باشد بلکه باید با افراد معتاد به عنوان یک فرد آسیب‌دیده و بیمار به شکلی کاملاً منطقی و با برنامه‌های آموزشی و هدفمند برخورد کرد.
این را باید به یاد داشته باشیم که هیچکس از ابتدا نمی‌خواسته که معتاد شود و به دام مواد مخدر گرفتار آید اما مجموعه‌یی از عوامل درون و برون خانوادگی سبب شده است که در این مسیر قرار گیرد.