هاتفخبر – زهرا پدرام دانشجوی مقطع دکتری، دکتر جواد مختاری و دکتر مرجان عباسی از اعضای هیات علمی گروه نساجی دانشکدهی فنی دانشگاه گیلان موفق شدند با ترکیب دو نوع پلیمر با صمغ عربی، الیافی تولید کنند که شباهت بسیاری به پوست دارد.
هاتفخبر – زهرا پدرام دانشجوی مقطع دکتری، دکتر جواد مختاری و دکتر مرجان عباسی از اعضای هیات علمی گروه نساجی دانشکدهی فنی دانشگاه گیلان موفق شدند با ترکیب دو نوع پلیمر با صمغ عربی، الیافی تولید کنند که شباهت بسیاری به پوست دارد. به گزارش «هاتفخبر» از روابط عمومی دانشگاه گیلان، این پژوهشگران اعلام کردند: پوست یک عضو پیچیده و در حقیقت بزرگترین ارگان بدن انسان است که بدن را در برابر ورود میکروب محافظت کرده و همچون سدی در برابر اشعهی فرابنفش عمل میکند. از دست دادن یا تغییر شکل پوست که میتواند به دلایل بسیاری از جمله اختلالات ژنتیکی، جراحی و سوختگی رخ دهد، منجر به بروز زخمهای طولانیمدت شده که این موضوع منجر به کاهش ایمنی بدن میگردد. از این رو بهمنظور کاهش احتمال ابتلا به بیماری، ترمیم زخم بسیار حائز اهمیت خواهد بود. دکتر جواد مختاری عضو هیات علمی گروه نساجی دانشگاه گیلان با اشاره به تولید بافت مصنوعی برای جایگزینی عملکرد بیولوژیکی و بازسازی بافت و بهبود زخم بهعنوان اصلیترین نقش فرآیند مهندسی بافت، هدف از انجام و اجرای این طرح را تولید یک داربست نانولیفی برای ترمیم آسیبهای عمیق پوستی عنوان کرد.
وی در ادامه افزود: «به منظور ایجاد ساختاری با خصوصیات شبیه به پوست بدن از مخلوط پروتئین ذرت، صمغ عربی و یک جز پلیمری دیگر جهت تولید داربست استفاده شده است. با توجه به خواص پلیمرهای مورد استفاده در این تحقیق، داربست تهیه شده علاوه بر شبیه بودن به ساختار پوست طبیعی، دارای خواص بندآوری خون، ضدمیکروب و باکتری، ضدالتهاب و سازگاری سلولی نیز است. از نفوذ و تکثیر سلول حمایت میکند و از طرفی باعث تحریک رگسازی میگردد. همچنین با توجه به اینکه پلیمرهای طبیعی انتخاب شده در این پژوهش(زئین و صمغ عربی) از خواص آنتیاکسیدانی برخوردارند، انتظار میرود داربست تولیدشده در این پژوهش سبب بهبود دفاع آنتیاکسیدانی بدن شده و موجب کاهش ضایعات بافتی گردد؛ به علاوه پلیمرهای انتخاب شده در این پژوهش قیمت نسبتاً ارزان دارند. از این رو داربست ساخته شده از نظر اقتصادی مقرون به صرفه خواهد بود.» دکتر مختاری با اشاره به ساختار نانویی بافتهای بدن نیز گفت: «تمام بافتهای بدن از قبیل رگها، غضروف، استخوان، عصب و پوست از منظر بیولوژیکی شامل فرمهای نانولیفی هستند. از این رو داربستهای نانولیفی گزینهیی مناسب برای اتصال و تکثیر سلولها نسبت سایر داربستهای رایج است. این نوع داربستها دارای تخلخلهای زیاد و نسبت سطح به حجم بالایی هستند که این امر موجب افزایش چسبندگی سلولی شده و موجبات انتقال مواد مغذی به سلولها و دفع ضایعات سلولی را فراهم میآورد.» گفتنی است در طرح حاضر از مخلوطی از پلیمرهای زئین، پلی کاپرولاکتان و صمغ عربی با غلظتها و نسبتهای مختلف برای تولید نانوداربست به روش الکتروریسی استفاده شده است. نانوداربستهای تولیدشده پس از مراحل تولید مورد ارزیابیهای ساختاری، مکانیکی و بیولوژیکی قرارگرفتهاند. بر پایهی نتایج و تصاویر به دست آمده داربست تولید شده دارای تخلخلی نزدیک به ۸۰ درصد است. استحکام کششی نانوداربست ۱٫۳۶ تا ۳ مگاپاسکال و درصد ازدیاد طول آن ۱۹٫۱۳ الی ۴۴٫۰۶ درصد اندازهگیری شده است که خصوصیاتی مطلوب برای مهندسی بافت پوست به شمار میرود. این تحقیقات حاصل تلاشهای زهرا پدرام دانشجوی مقطع دکتری، دکتر جواد مختاری و دکتر مرجان عباسی دو عضو هیات علمی دانشگاه گیلان است. نتایج این کار در مجلهی Materials Science and Engineering: C با ضریب تأثیر ۵٫۰۸۰ (جلد ۹۳، سال ۲۰۱۸، صفحات ۳۵۶ تا ۳۶۶) به چاپ رسیده است.
ذخیره نام، ایمیل و وبسایت من در مرورگر برای زمانی که دوباره دیدگاهی مینویسم.
