معلمان شریف ایران به حق پیگیر مطالبات صنفی خود هستند

   هاتف‌خبر- طی روزهای ۲۲ و ۲۳ مهرماه جاری، در تعدادی از شهرهای کشور، معلمان زحمتکش بنا به فراخوان شورای هماهنگی تشکل‌های صنفی فرهنگیان ایران، در اعتراض به گرانی و تورم، مشکلات و کاستی‌های آموزشی و سختی معیشت معلمان در دفتر مدارس دست به تحصن زدند و از رفتن به کلاس‌های درس خودداری کردند.
در همین ارتباط در برخی از دانشگاههای کشور نیز دانشجویان به حمایت از معلمان دست به تجمعات اعتراضی زدند.
معلمان ایرانی سالهاست که از وضعیت نامناسب معیشتی خود گله‌مند هستند و بارها و بارها کوشیدند تا دلنگرانی‌های به حق خود را با شیوه‌های مدنی و مسالمت‌آمیز به گوش مسئولان نظام برسانند. اگرچه آنان موفق شده‌اند که صدای اعتراض‌های خود را به گوش مسئولان برسانند، اما متاسفانه آنچه کمتر اتفاق افتاده است، تلاش از جانب مقامهای مسئول برای کاستن از دشواری‌های کار و زندگی معلمان ایرانی بوده است.
معلمان همواره شاهد بوده‌اند که آنچه از جانب مسئولان نصیبشان می شود مُشتی شعار و حرفهای کلیشه‌یی است که مداواگر هیچ یک از دردها و ناراحتی های آنان نیست.
معلمان ایرانی همواره در پیامهای اعتراضی خود خواهان رفع تبعیض‌‌های آموزشی، اجرای عدالت آموزشی، ارتقای سطح معیشت معلمان، ناکارآمد بودن طرح رتبه‌بندی معلمان و رفع کاستی های نظام آموزشی بوده‌اند.
متاسفانه از آنجایی که مقامهای مسئول همواره به روزگذرانی عادت کرده‌اند و توجهی به نیازهای اصیل و بنیادین آموزشی و فرهنگی کشور ندارند، دشواری‌های شغلی قشر شریف معلمان کشور نیز به حال خود رها شده است تا آنان باوجود کاستی های نظام آموزشی و دشواری‌های معیشتی، برای رفع نیازهای آموزشی فرزندان این سرزمین فقط به مجاهده‌ی شخصی بپردازند، بدون آن که امید چندانی به حل مشکلات انبوه شده‌ی خود از جانب مسئولان داشته باشند.
اینک با بازگشایی مدارس بار دیگر کاستی‌های نظام آموزشی در بخش‌های مختلف نیروی انسانی، امکانات آموزشی، تسهیلات نرم‌افزاری و … خودنمایی می‌کند و معلمان به عنوان کسانی که در صف نخست مواجهه با این کاستی ها هستند، بر این باورند که نمی‌توانند چشم خود را بر همه ‌ی نابسامانی‌ها ببندند و خواسته‌های به حق خود را بر زبان جاری نسازند.
خواسته‌های صنفی معلمان ایرانی، خواسته‌های به حقی است که نه تنها معلمان ایرانزمین بلکه همه‌ی ایرانیان فرهنگدوست آنها را مطالبه می‌کنند و برزبان می‌رانند و خواهان حل این مشکلات هستند.
همه‌ی ایرانیانی که قدر و بهای فرهنگ و نظام آموزشی را در ساختن حال و آینده‌ی این کشور می‌دانند خواهان آن هستند که صاحبان قدرت به خود آیند و بدانند که راه امنیت، توسعه و استقلال ایران از مسیر بهبود شرایط زندگی مردم و قشرهای آسیب پذیر جامعه می‌گذرد.