هاتفنیوز – سیدحسین ضیابری سیدین – بسیاری از مواقع پیش آمده که میبینیم حرف و عمل فردی که خود را در جایگاه و موقعیت انتخاب و گزینش مردم برای تصدی کارهای شورایی قرار داده پیش و پس از انجام فرآیند انتخابات تفاوتی فاحش دارد.
هاتفنیوز – سیدحسین ضیابری سیدین – بسیاری از مواقع پیش آمده که میبینیم حرف و عمل فردی که خود را در جایگاه و موقعیت انتخاب و گزینش مردم برای تصدی کارهای شورایی قرار داده پیش و پس از انجام فرآیند انتخابات تفاوتی فاحش دارد. کاندیدایی که پیش از انتخابات گرایشهای مردمی از خود نشان داده و موضعگیریهای حمایتی نسبت به حقوق شهروندان داشته، پس از انتخابات در جایگاه نمایندهیی که از همین قشر مسوولیت سیاستگذاری امور شهروندی را به دست گرفته و جامهی خدمت پوشیده، گفتار و عملش مغایر با شعارها و سخنانی است که هنگام کاندیداتوری مطرح نموده است. این نوع رفتارها علاوه بر آنکه به نوعی خیانت به جامعهی آماری است که وی رای خود را از آنها وام گرفته به نوعی حس بیاعتمادی نسبت به دیگر افرادی که حتی قصد خدمت صادقانه نیز دارند را به وجود میآورد و به گونهیی حرکت ضد توسعهیی لقب میگیرد. در این مقال به دو پیامد حرکتهای ضد توسعهیی در پارلمان شهری اشاره میکنم و امیدوارم شهروندان گرامی هنگام گزینش یک فرد برای نهادن مسوولیت سیاستگذاریهای شهری در کف او و در بزنگاه انتخابات شورا کاری کنند که افرادی که ضد توسعهی شهر هستند و قصد میکنند موتور کمجان توسعهی شهرمان، خاموش شود را، روانهی پارلمان شهری ننمایند. نخست اگر بپذیریم که نیروی انسانی در هر جامعه عامل اصلی شتاب گرفتن و یا کندی حرکتهای توسعهیی آن جامعه است، آنگاه میتوانیم استنتاج کنیم که چگونه دور شدن از گفتهها و رفتارهای مطرح شدهی کاندیداها، قطعاً اقدامی خلاتف مسیر توسعه محسوب خواهد شد. مردیم یک شهر با هزاران امید و آرزو در فرآیند انتخابات افرادی را که به زعم خود میتوانند زبان گویای آنها برای احقاق حقوق شهروندی در مصادر شهری، استانی و کشوری باشند را برمیگزینند، تا اقدامی برای توسعهی شهرشان را ساماندهی کنند؛ آنها اگر در انتخاب خود دقت نمایند علیالقاعده بایستی کسانی به پارلمان ملی و محلی راه یابند که برآیند افکار و عقاید جامعه باشند و در دفاع از حقوق شهروندان آمادهی پذیرش هر گونه سختی و خطر نیز خواهند بود. این افراد هرگز به خود اجازه نمیدهند به رایی که مردم به آنها دادهاند و به اعتمادی که شهروندان به آنها نمودهاند، خیانت کنند بلکه از فرصت و امکان به وجود آمده برای خدمت به شهر و جامعه بیشتر بهره برده و تلاش میکنند شهرشان را به هر وسیله که شده به دروازههای پیشرفت و توسعه نزدیک کنند. بدون شک برآیند اندیشههای شهروندان یک شهر در نخبگان آنها متجلی و متبلور میگردد و اگر بپذیریم که نخبگان جامعه جلودار حرکت توسعهیی باشند، بنا بر این برای رسیدن به توسعهی پایدار اصلیترین نیاز توجه به خواستههای شهروندی است که اساس و پایهی هر حرکت اجتماعی بوده و بدون آن تغییر و تحولات توسعهیی در شهر امکانپذیر نخواهد بود. موضوع دیگر اینکه خواست و نیاز اجتماعی نباید در کشاش انتخابها، درگیریهای مدیریتی و برنامهریزیهای پس از فرآیند انتخابات کمکم به فراموشی سپرده شود و جای خود را به خواست و نیازهای فردی، اشخاصی که از مردم رای گرفتهاند بدهد و شورا محلی برای تاخت و تاز و حملات پوچ و بیهودهی اشخاص به این و آن شود. آیا مردم میپذیرند شورایی که کارش سیاستگذاری و برنامهریزی برای مدیریت شهری است خود منتقد مدیران شهری باشد؟ آنهم منتقدی دست و پا بسته که کار و دامنهی فعالیتش تا حد یک منتقد دائمی مدیریت شهری تقلیل یافته است؟ اگر افرادی بر اساس شاخصههای درست و با معیارهای شناختهشدهی علمی برای شورا و یا مجلس گزینش شوند و مردم در مقام عمل هم به برنامهها رای دهند نه به تیپ، ظاهر، عکس و … آنگاه میتوان گفت انتخابی برنامهمحور صورت گرفته و میشود میزان انحراف افراد نسبت به برنامههای اعلام و ترسیم شده در زمان انتخابات را، مشخص کرد و حرکتهای ضدتوسعهیی را نیز به خوبی افشا و رسوا نمود. پس به نظر میرسد برای اینکه بتوانیم اساسیترین حرکت توسعهیی را در شهرمان رقم بزنیم بایستی افرادی را برای پارلمان محلی برگزینیم که برنامه داشته باشند و در طول سالیان گذشته حرف و عملشان مورد قضاوت و سنجش مردم قرار گرفته باشد، امتحان پس داده باشند و سپس در طول دورهی نمایندگی میزان انحراف و اشتباهاتشان از رفتار و اعمال ترسیم شده، سنجش گردیده و همواره در دورهی نمایندگی به وسیلهی شهروندان رصد شوند.
ذخیره نام، ایمیل و وبسایت من در مرورگر برای زمانی که دوباره دیدگاهی مینویسم.
