سرنوشت زنان و دختران/ آلیس مونرو/ ترجمه ی مریم عروجی/ انتشارات بوتیمار/ ۳۴۸ صفحه

   هاتف‌نیوز – نسرین پورهمرنگ – مجموعه‌ی «سرنوشت زنان و دختران» نوشته ی آلیس مونرو نویسنده ی کانادایی، برنده‌ی جایزه ی نوبل ادبیات می‌باشد.وی این کتاب را در سال ۱۹۷۱ منتشر کرد. یکی از داستان‌های این مجموعه با عنوان «سرنوشت زنان و دختران» روایتگر زندگی دختر نوجوانی به نام «دل جردن» است. این کتاب حاوی داستان های کوتاه دیگری نیز می‌باشد که عبارتند از: فلتس رُد، وارثان جسم زنده، پرنسس آیدا، عصر ایمان، تشریفات و تغییرات، سرنوشت زنان و دختران، غسل تعمید، عکاس.
زوایای زندگی روزمره ی مردم و به ویژه زنان از جمله علاقمندی های آلیس مونرو است. او بخش قابل توجهی از آثارش را به چالش های زندگی دختران جوان اختصاص داده است. البته در سالهای اخیر مسائل افراد میانسال و سالمند نیز نظر الیس مونرو را به خود جلب کرده است.
خانم مونرو در سال ۲۰۱۳ جایزه ی نوبل ادبیات را به واسطه‌ی مجموعه داستان‌های کوتاهش به خود اختصاص داد و آکادمی نوبل او را «استاد داستان کوتاه معاصر» معرفی کرد.
مونرو زمانی که کار نوشتن را آغاز کرد هیچ‌گاه تصور نمی‌کرد که در حد نویسندۀی داستان‌های کوتاه باقی بماند، اما اینک او به عنوان یک کوتاه نویس شهرت جهانی کسب کرده است. او خود می گوید نمی‌داند نویسندگان دیگر چطور روی یک پروژه‌ی طولانی وقت صرف می‌کنند اما خودش ترجیح می‌دهد در زمانبندی‌های کوتاهتر کارش را به پایان برساند و بداند برای مثال پایان داستانش چه می‌شود. پایان باز و نامشخص چندان جذابیتی برای او ندارد و به گفته‌ی خود وی زاویه‌های دیدش چندان مناسب آثار طولانی و رمان نیست.
در بخشی از داستان کوتاه سرنوشت زنان و دختران سادگی نثر مونرو به خوبی قابل مشاهده است: «فرا رسیدن تاریکی و هوای سرد پیش رویی که از طریق سوراخ کف ماشین می‌آمد، سر و صدای موتور کهنه، سردی حومه شهر سبب شده بود که ما با یکدیگر کنار بیاییم و ما را به خانه سوق می‌داد. ما از منطقه‌ای عبور می‌کردیم که نمی‌دانستیم عاشقش هستیم، جاده‌هایی که صاف و هموار نبود، اما منقطع و فاقد توازن قابل تشخیص بود. همچنین تپه‌های هموار، زمین‌ها و چاله‌هایی که پر از علف هرز، باتلاق و شاخ و برگ بود. درختان نارون بلند، جداگانه، هر یک به سادگی، تصویری از خود به تماشا گذاشته بود که محکوم به فنا بود، اما ما نمی‌دانستیم که این گونه است. آن‌ها به شکل بادبزن‌های نیمه باز بودند که گاهی اوقات به شکل چنگ در می‌آمدند. جوبیلی، از ارتفاع سه مایلی، در بزرگراه شماره ۴ قابل رویت بود.»
برخی از آثار او همچون «چیزی می‌خواستم بهت بگم»، «فرار» (مجموعه داستان)، «رؤیای مادرم»، «دست مایه‌ها»، «دورنمای کاسل راک»، «خوشبختی در راه است» و «زندگی عزیز» از جمله آثار این نویسنده‌ی کانادایی است که در ایران نیز به فارسی ترجمه و منتشر شده است.
آلیس مونرو یکصد و دهمین برنده‌ی جایزه ادبی نوبل و نخستین کانادایی برنده‌ی این جایزه است. او همچنین سیزدهمین زنی بود که از ۱۹۰۱ تا سال ۲۰۱۳ موفق به گرفتن این جایزه معتبر ادبی شد. پیش از وی زنانی چون هرتا مولر و دوریس لسینگ این عنوان را از آن خود کرده بودند. البته در سال ۲۰۱۵ خانم سوتلانا الکسی‌یویچ؛ روزنامه‌نگار اهل بلاروس این جایزه را از آن خود کرد.
به واسطه ی روایت زندگی زنان در روستاها و شهرها، بسیاری از منتقدان آثار او را با آنتوان چغوف مقایسه می‌کنند.