چه کسانی می‌توانند افشاگری کنند؟!

شفافیت در پندار، درستی در گفتار و سلامت در کردار سه اصل مهم و اساسی است که اگر در یک فرد تجمیع شود سخنانش نافذ، بار معنایی کلماتش کامل و بیاناتش مورد پذیرش آحاد گوناگون جامعه قرار می‌گیرد.
اگر افکار و اذهان عمومی تشخیص دهند که فردی یکی از این سه مولفه را در سخنانش ندارد و یا می‌خواهد با لفاظی و گوشه و کنایه این اصلول انکارناپذیر را کتمان نماید قطعاً گفتار او را نافذ ندانسته و باور نخواهند کرد.
اصولاً افشاگریهای امروزی چون با چاشنی سیاست و سیاست‌ورزی و سیاست‌کاری همراه هستند مقبولیت عام پیدا نمی‌کنند و مردم به خوبی در می‌یابند که در پس سخنان به ظاهر جذاب و دلفریب افکار و اندیشه‌های بلند، ناب و صادق نهفته است یا انگیزه‌ها و قصدهای روزگذر و جنجالی چون آنها در طول زمان دریافته‌اند که اندیشه‌ها و افکار بلند از ایده‌ها سخن می‌گویند، مغزهای عادی و معمولی از حوادث و رخدادها سخن به میان می‌آورند و مغزهای کوچک و کوتاه‌نگر هم در پیله‌ی درون افراغد می‌مانند و درباره‌ی افراد و اشخاص سخن می‌گویند.
اگر نوع افشاگریها به گونه‌یی باشد که جامعه از آن منتفع نگردد و مشکلی از مشکلات جامعه حل نشود به یقین مورد پذیرش جامعه و افکار عمومی هم نخواهد بود اما اگر این افشاگریها صرفاً هوچیگری و جنجال‌افرینی نباشند و باجگیری و باجخواهی افراد را هم تضمین نکنند و شرایط را برای انجام اعمال صادقانه تنگ‌و تنگ‌تر ننمایند مورد پذیرش هم خواهند بود.
افرادی که حاضر هستند به هر قیمت حیثیت و آبروی دیگران را با شعله‌های آتش افشاگریهای بی‌مایه دامن بزنند و در این بین آتش »یار معرکه شده و چاشنی این آش‌شوربا را بیشتر کنند بیش از اشخاصی که لب به اصطلاح افشاگری می‌زنند، در جهت اهداف ضد توسعه‌یی حرکت می‌کنند.
جامعه‌ی امروزی ما دیگر جامعه‌ی سنتی 30 یا 40 سال پیش نیست که هر حرف و حدیث پیش پا افتاده و سر از بقچه در آورده‌یی را با عنوان افشاگری و یا به اصطلاح پته را روی آب ریختن بپذیرد به همین دلیل است که هر چه از این حرفهای صد من یک گز زده شود آب هم از آب تکان نمی‌خورد فقط میدان برای افراد کاسب مآب و باج بگیر بیش از پیش باز شده و جامعه به هیچوجه از این سخنان نه استفاده می‌کند و نه لذت می‌برد!
بنابر این سه اصل عملی که یک افشاگر مسائل سیاسی، اجتماعی، فرهنگی و… باید مد نظر قرار دهد این است که در پندار و افکار خود شفافیت لازم را داشته باشد، در گفتار درست و صادق باشد و خودش از سلامت کردار برخوردار باشد و گونه مصادق این مثل خواهد بود که «رطب خورده کی تواند منع رطب کند؟!»