همینطور که برگهای تقویم سالهای زندگیمان را یکییکی ورق میزنیم به روزهایی تکرارشدنی زیبا و دلپذیر هم همچون یلدا، سده و نوروز میرسیم که هر یک خاطراتی شیرین را به یادمان میآورند. گذشته از اینکه روزهای فرخندهی سال خاطرات فردی و شخصی را در دفتر ذهنمان میگشایند؛ تصویری از شادمانها و شیرینيهای گروهی و
همینطور که برگهای تقویم سالهای زندگیمان را یکییکی ورق میزنیم به روزهایی تکرارشدنی زیبا و دلپذیر هم همچون یلدا، سده و نوروز میرسیم که هر یک خاطراتی شیرین را به یادمان میآورند. گذشته از اینکه روزهای فرخندهی سال خاطرات فردی و شخصی را در دفتر ذهنمان میگشایند؛ تصویری از شادمانها و شیرینيهای گروهی و دستجمعی را نیز به ما نوید میدهند. نوید روزهایی که دور هم جمع میشویم و از گرمای روشنیبخش آتش مهر و محبت قلبیمان نیرو میگیریم و شرارههای پرفروغ مهربانیهایش را به هم هدیه میدهیم. «نوروز» در این بین، مجموعهیی است زیبا و تابنده که جهانی از مهربانیها، خوشیها، دید و بازدیدها، آداب و رسوم نیکو و زیبا، سرزندگیها و شادمانیها را برایمان همیشه به ارمغان آورده و میآورد. هنگامی که کنار سفرهی هفت سین خانوادگی خود جمع میشویم و برای سال نو بهترین سرنوشت را برای خود و اطرافیانمان آرزو میکنیم، در گوشهیی از ذهنمان به دانش، خردمندی، ژرفنگری و تیزبینی نیاکان و گذشتگانمان که «نوروز» دلبربا را با همهی ویژگیهای طبیعی و تاریخی آش برایمان به ارمغان گذاشتهاند، درود میفرستیم. درودی از سرِ ایمان، اعتقاد و احترام به این همه تیزبینی و زیرکی که امانتی را برایمان به یادگار گذاشتهاند که هرگز گردِ گذشت روزگاران دور و دراز بر آن نمینشیند، هیچگاه به دست فراموشی سپرده نمیشود و از گزند دست تتاول بداندیشان روزگار نیز همیشه در امان میماند چه اینکه «نوروز» با طبیعت و خلق، خوی و منش انسانی گرهیی همیشگی خورده و حتی بودهاند در گذر روزگاران پیشین که خواستهاند «نوروز» را از ایرانیان بگیرند اما نتوانستهاند و در پایان در برابر عظمت، شکوه و استواری این آیین پاک ایرانی و دژِ مستحکم فرهنگ و تمدن ما سر تعظیم و تکریم فرود آورده و ناگزیر از پذیرفتن آن شدهاند. «نوروز» برای ایرانیان همه چیز است. ایمان است، اعتقاد است، آرزو و آرمان است، آمرزش گناهان است، توجه به نیاکان است، خیرخواهی و نیکی خواستن برای دیگران است، توجه به طبیعت و گذشت روزگاران است و همه و همهی اینها هست که توانسته است «نوروز» را در گذر زمان همچنان پایدار و پا برجا نگهدارد و در آینده نیز پا برجا نگه هم خواهد داشت. اینک ما در آستانهی «نوروز» دیگر هستیم و به خوبی یاد هم گرفتهایم که چگونه آن را پاس بداریم و برای زنده ماندن آن به آیندگان نیز بسپاریم تا فرهنگ و تمدن ما را به رخ جهانیان بکشیم. هر چند اگر باشند کسانی که توانایی ایرانیان را تاب نیاورده و نمیآورند.
ذخیره نام، ایمیل و وبسایت من در مرورگر برای زمانی که دوباره دیدگاهی مینویسم.